اثر كم آبي بر زنده ماني، رشد، تبادلات گازي و روابط آبي نهال هاي سرو نقره اي و سرو شيراز

امروزه توسعه فضاي سبز با گونه هاي زينتي جنس سرو در بسياري از نقاط كشور، به ويژه مناطق خشك، بسيار رايج است. با توجه به محدوديت منابع آب در مناطق خشك، تحقيقات در مورد پاسخ اين گونه ها به مسئله خشكي ضروري است. اين تحقيق با هدف بررسي چگونگي پاسخ هاي زنده ماني، رشد، تبادلات گازي و روابط آبي نهال هاي دو گونه سرو نقره اي (Cupressus arizonica) و سرو شيراز (C. sempervirens var. fastigiata) به شرايط كم آبي انجام شد. تحقيق در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه سطح آبياري (سه، شش و نه روزه) در سه تكرار انجام شد. نتايج نشان داد كه كم آبي بر بيشتر صفات مورد مطالعه نهال ها اثر معني دار داشت، به طوري كه زنده ماني نهال هاي سرو شيراز در دوره آبياري نه روزه افت 2/50 درصدي پيدا كرد. اين در حالي است كه در سرو نقره اي، هيچ نهالي دچار مرگ و مير نشد. با اعمال خشكي، رويش هاي طولي و قطري در هر دو گونه كاهش قابل توجهي يافت اما نهال هاي سرو نقره اي، رويش طولي بيشتري (در آبياري شش روزه 47 درصد و در آبياري نه روزه 43 درصد) نسبت به نهال هاي سرو شيراز دارا بود. با افزايش خشكي، فعاليت هاي فتوسنتز، هدايت روزنه اي و پتانسيل آبي نهال ها با كاهش مواجه شدند، ولي مقدار غلظت CO2 بين سلولي (Ci) و دماي برگ تغييري نكرد. تعرق و محتواي نسبي آب برگ به ميزان قابل ملاحظه اي در هر دو گونه كاهش يافت اما در سرو نقره اي كاهش تعرق در آبياري شش روزه، 12 درصد و در آبياري نه روزه، 3/32 درصد كمتر از سرو شيراز بود. در مجموع، مي توان اظهار داشت كه نهال سرو نقره اي نسبت به تنش كم آبي مقاوم تر از نهال سرو شيراز است.