ماهيت شرطي لزومي جزئيه در منطق سينوي

The Nature of Singular Necessity Conditional in Avicennian Logic

شرطي قابل پذيرش در منطق سينوي مسور بوده و بر ­اين­ اساس در يكي از چهار قالب محصوره قرار مي­گيرد. پس از ورود منطق جديد تلاش­هاي براي صورت­بندي شرطي­ها در زبان منطق جديد شكل گرفت. يكي از مسائلي كه در اين تلاش­ها پيش آمد چگونگي صورت­بندي شرطي لزومي جزئيه بود. رابطه ميان مقدم و تالي در اين‌گونه از شرطي متصل مي­تواند با ادات شرطي و يا عطفي معرفي شود. در اين مقاله با مطالعه متون متعدد سنت منطق سينوي نشان داده­ايم كه شواهد مختلفي براي انتخاب هر يك از دو ادات وجود دارد. اين شواهد در شيوه بيان، استدلال­ها، و پاردوكس­ها و اختلافات موجود در اين سنت يافت مي­شود. براين­اساس انتخاب هر يك از اين دو ادات براي نشان دادن ماهيت رابطه مقدم و تالي در شرطي لزومي جزئيه به معناي ناديده گرفتن بخشي از شواهد خواهد بود.

An acceptable conditional in Avicennian logic can be categorized in one of the four quantified formats. After the advent of modern logic, few attempts have been made to form conditionals in the modern logic language. Formation of a singular necessity conditional was an important issue that has been revealed in these attempts. The relationship between antecedent and consequence in this type of conjunctive conditionals can be introduced by a conditional or conjunctive connective. In this paper, through studying different traditional texts of Avicennian logic, we provide evidences that each one of these connectives can be selected. We found these evidences in mode of expression of arguments, paradoxes, and differences in this tradition. Therefore, selecting only one of the connectives to show the nature of relationship between antecedent and consequence in the singular necessity conditional will result in ignoring some of the evidences.