بررسي رابطه فقه و اخلاق

انسان تنها مخلوق خداوند است كه با توجه به اختيارش، براي رسيدن به سعادت وكمال نياز به قانون و برنامه اي جامع دارد كه با توجه به همه ابعاد وجوديش بتواند او را به غايت برساند. فقه و اخلاق مجموعه اي از قوانين را تشكيل ميدهند كه واضع آنها خداوند بوده و با توجه به تمام ابعاد وجودي انسان و افعال اختياري اوآنها را وضع كرده است. بدين جهت از اهميت وجايگاه خاصي برخوردار مي باشند. در مورد رابطه اخلاق با فقه سه صورت قابل تصور است: تمايز اخلاق وفقه ، تعارض اخلاق وفقه و مكمل بودن اخلاق وفقه. با بررسي هاي انجام شده رابطه سوم بين اين دو علم صحت دارد و دراثبات آن مي توان به دلايلي اشاره كرد: از جمله اين كه اخلاق مبتني برفقه است زيرا تصفيه درون بدون اصلاح برون امكان پذير نيست و اين كه اخلاق با اعتقادات انسان رابطه مستقيم واز جهتي با فقه ارتباط غير مستقيم دارد و نيز ذكر آموزه هاي اخلاقي در كنار احكام فقهي بهترين ضمانت اجرايي براي عمل به احكام فقهي است. براي بررسي رابطه اين دو علم بايكديگر از آن جايي كه نياز به اطلاعاتي در مورد آن ها بوده ابتدا به ذكر مقدماتي در ارتباط با موضوع ،روش وغايت اين دو علم و در مرحله بعد به بررسي رابطه اين دو علم پرداخته شده است.