تاثير آموزش تاب‫آوري بر ميزان اضطراب بيماران مبتلا به بدشكلي ناشي از سوختگي

The Effect of Resilience Training on Anxiety of Patients with Deformity due to Burning Injuries

زمينه و هدف: يكي از حوادث آسيب رسان و ناراحت كننده كه در طول زندگي فرد مي‫تواند رخ دهد، سوختگي است. مشكلات و عوارض سوختگي در اكثر مواقع تا آخر عمر باقي مانده و گريبان‫گير فرد خواهد بود. بدشكلي هاي ناشي از سوختگي باعث اضطراب در بيماران سوختگي مي‫گردد. پژوهش حاضر با هدف تعيين تاثير آموزش تاب آوري بر ميزان اضطراب بيماران مبتلا به بدشكلي ناشي از سوختگي انجام شد. روش كار: اين پژوهش ار نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون- پس آزمون و با گروه كنترل بود. بدين منظور از دي‫ماه سال 1395 تا ارديبهشت ماه 1396 از بين مراجعه كنندگان به درمانگاه بيمارستان سوانح و سوختگي ولايت شهرستان رشت تعداد 60 نفر كه دچار بدشكلي ناشي از سوختگي بودند با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (30 نفر) و كنترل (30 نفر) قرار گرفتند. بيماران برگه مشخصات دموگرافيك و پرسشنامه هاي تاب آوري كونور و ديويدسون (CD-RIS) و اضطراب اشپيل برگر (STAI) را قبل و بلافاصله بعد از اتمام مداخله در هر دو گروه تكميل كردند. در گروه آزمايش، بيماران در كنار دريافت مراقبت معمول پزشكي به مدت دو ماه طي 8 جلسه 90 دقيقه اي و هفته اي يك بار تحت آموزش تاب آوري قرار گرفتند. داده ها با نرم افزار SPSS-23 و با استفاده از روش‫هاي آمار توصيفي و استنباطي تحليل شدند. يافته ها: ميانگين نمرات تاب آوري و اضطراب پس از اجراي آموزش در گروه آزمون 7/02 ±80/23 و 4/23±25/40 و در گروه كنترل 11/58±63/66 و 4/73±48/50 محاسبه شد. نتايج تحليل كوواريانس چندگانه نشان داد بين ميانگين نمرات پس آزمون دو گروه آزمايش و كنترل در تاب آوري (0/01˂‌‌‌p , 168/10=F) و اضطراب (0/01˂p , 6/908=F) تفاوت معناداري وجود داشت. نتيجه‌گيري: جلسات آموزش تاب آوري در كاهش علايم اضطراب بيماران مبتلا به بدشكلي ناشي از سوختگي مؤثر بوده و مي‫تواند به عنوان يك روش درماني در درمان اضطراب بيماران سوختگي مورد استفاده قرار گيرد.

Backgrounds & aim: One of the injurious and painful incidents occurring in a person's' life is burning. Problems and scars may remain until the end of a person's life, and the patient has to scrimmage with it. Burning deformity causes anxiety in the patients. The purpose of the current study was to determine the effect of resilience training on anxiety among patients suffering from post-burn deformity. Methods: This research was a quasi-experimental with pretest-posttest design and control group. For this purpose, 60 patients were selected from patients referred to the "disaster and burning accidents" clinic of Velayat hospital, Rasht from December 2016 to May 2017. 30 subjects were assigned to the experimental group and 30 into the control group by randomized sampling. The instruments were Conner & Davidson Resiliency and Spielberger anxiety questionnaires completed in both groups before and immediately after the intervention. In this study, resilience education was conducted in the intervention group as 8 sessions of 90 minutes and once a week at Velayat Hospital of Rasht. Data were analyzed by SPSS software version 23 using descriptive and inferential statistics. Results: The mean scores of resiliency and anxiety after intervention were 80.23±7.02 and 25.40±4.23 in the study group, 48.50±4.73 and 63.66±11.58 in the control group, respectively. The result showed that there were significant differences in resiliency (F=168.10, p˂0.01) and anxiety (F=6.908, p˂0.01) of patients in two experimental and control groups. Conclusion: Resilience training sessions have been effective in reducing the symptoms of anxiety among patients suffering from burn deformity, so it can be recommended as a therapeutic method in the treatment of anxiety.