نانوكامپوزيت‌هاي پليمري خودترميم‌

مواد خودترميم با قابليت ترميم و تعمير تخريب‌ها و آسيب‌هاي ايجادشده از راه سازوكارهاي عمدتا الهام‌گرفته از طبيعت، مي‌توانند با ضريب اطمينان زياد در شرايط كاربردي استفاده شوند. رويكردهاي ايجاد پديده خودترميمي در مواد، شامل ترميم بدون دخالت يا با دخالت محرك خارجي است كه به‌ترتيب ترميم خودزا يا طبيعي و ترميم خودفرمان يا مصنوعي ناميده مي‌شوند. از مهم‌ترين سازوكارهاي خودترميمي در كامپوزيت‌هاي با ماتريس پليمري مي‌توان به رهايش عامل ترميم، اتصالات عرضي برگشت‌پذير، الكتروهيدروديناميك، رسانندگي، اثر حافظه شكلي، مهاجرت نانوذرات و هم‌رسوبي اشاره كرد. با توجه به نوظهوربودن تهيه و به‌كارگيري مواد خودترميم، به‌كارگيري نانوذرات در كامپوزيت‌هاي ماتريس پليمري مي‌تواند فرصت مغتنمي را با هدف ايجاد قابليت خودترميمي و بهبود خواص ايجاد كند. در مقاله حاضر، مطالعات و مدل‌سازي‌هاي نظري انجام‌گرفته در راستاي درك كامل رفتار نانوكامپوزيت‌هاي خودترميم ارزيابي مي‌شود. سپس، انواع كامپوزيت‌هاي ماتريس پليمري مانند هيدروژل‌ها و كامپوزيت‌هاي داراي نانومواد كربني به‌عنوان مهم‌ترين نانوكامپوزيت‌هاي با قابليت خودترميمي معرفي و مطالعات انجام‌يافته در اين راستا بررسي مي‌شود. از مهم‌ترين نانوذرات استفاده‌شده در كامپوزيت‌‌هاي پليمري خودترميم مي‌توان به نانولوله‌هاي كربني، گرافن اكسيد، خاك رس اصلاح‌شده، نانولوله‌هاي هالوسيت، طلا و نقره اشاره كرد.