بررسي و تحليل نقش ترويج و آموزش كشاورزي در توسعه پايدار روستايي (مطالعه موردي: نواحي روستايي استان چهارمحال و بختياري)

در دهه هاي اخير كاهش شديد جمعيت روستايي كشور و از طرفي تداوم توسعه نيافتگي و در عين حال ناپايداري در ابعاد توسعه رايج، قابل مشاهده است. اين در حالي است كه نقش و اهميتي كه نواحي روستايي در اشتغال، توليد، صادرات و نهايتا توسعه ملي دارند، بر كسي پوشيده نيست و ارائه راهبردهاي مناسب جهت تحقق توسعه پايدار روستايي اجتناب ناپذير است. از جمله اين راهبردها، آموزش و ترويج است كه مورد تاكيد انديشه هاي توسعه پايدار نيز مي باشد. لذا پژوهش حاضر كه توصيفي- تحليلي و مبتني بر پيمايش است، به بررسي و تحليل اثرات آموزش هاي ترويجي بر توسعه پايدار روستايي از ديدگاه آموزش ديد گان و كارشناسان فعال در اين زمينه در استان چهارمحال وبختياري پرداخته است. جامعه آماري شامل 50000 نفر شركت كنندگان در دوره هاي آموزشي و تعداد 52 نفر كارشناسان مرتبط مي باشد كه با استفاده از فرمول كوكران 381 نفر از آموزش ديد گان و 31 نفر از كارشناسان به عنوان نمونه انتخاب گرديد. اطلاعات موردنياز از طريق پرسشنامه جمع آوري و با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي تجزيه وتحليل شده است. نتايج نشان داد كه از ديدگاه دو گروه بيشترين اثر مثبت آموزش هاي ترويج كشاورزي بر مجموع شاخص هاي بعد زيست محيطي و كمترين تاثير آن برگويه هاي بعد اجتماعي توسعه پايدار روستايي بوده است. ازنظر آموزش ديد گان كل گويه هاي زيست محيطي با ميانگين3/38 و اقتصادي با 3/16 در وضعيت تاثيرپذيري بالا و گويه هاي اجتماعي با ميانگين 3/14 در حد متوسط بوده اند. ازنظر كارشناسان نيز گويه هاي زيست محيطي با ميانگين 3/58 تاثيرپذيري بالا، اقتصادي با 3/15 و اجتماعي با ميانگين 3/05 در وضعيت متوسط قرار دارند.