تعيين شاخص هاي كليدي چابك سازي كاركنان با تأكيد بر توسعه رفاه و كاركرد اجتماعي (مطالعه موردي: صنعت بهداشتي و سلولزي ايران)

چابكي يكي از مفاهيم اساسي و كاركردي در سازمان ها و صنايعي است كه در قرن حاضر فعاليت مي كنند؛ سازمان هايي كه در محيطي بسيار فعال و پويا در حال انجام فعاليت اند و داراي كاركردهاي اجتماعي هستند كه در صورت عدم پاسخ گويي سريع به آنها، بي شك از دايرۀ فعاليت و بقا باز خواهند ماند. از اين رو، اين تحقيق به بررسي شاخص هاي كليدي مؤثر بر چابك سازي سازمان ها با تأكيد بر توسعه كاركرد اجتماعي صنعت بهداشتي و سلولزي پرداخته و چهارچوبي نظري و  مفهومي را براي سازمان ها؛ بويژه صنعت بهداشتي و سلولزي ارائه مي نمايد. اين تحقيق از نظر هدف كاربردي و از نوع توصيفي-پيمايشي مي باشد و بر آن است تا با بررسي مباحث نظري مربوط به بيست سال گذشته در حوزۀ چابك سازي، شاخص هاي كليدي و اثربخش چابكي كاركنان براي توسعه كاركرد اجتماعي در صنعت بهداشتي و سلولزي ايران را با استفاده از روش دلفي فازي شناسايي كند و با استفاده از تكنيك ديمتل فازي، الگويي سيستماتيك را براي مدل سازي و تأثيرگذاري شاخص ها ارائه نمايد. نتايج حاصل از تحقيق بيانگر آن است كه شاخص هاي كليدي مؤثر بر چابك سازي كاركنان با تأكيد بر توسعه كاركرد اجتماعي صنعت سلولزي ايران عيارتند از: تطابق با تغيير، انعطاف پذيري، سرعت تحويل و انجام مأموريت، بكارگيري فناوري مناسب، روزآمدي مهارت، توانمندي و چند مهارتي و پاسخ گويي سريع. از ميان آنها تطابق با تغيير مؤثرترين عامل و سرعت تحويل و انجام مأموريت تأثير پذيرترين عامل هستند.