بررسي و تبيين نقش معرفت در حقيقت ايمان از منظر روايات اهل بيت

حقيقت ايمان از آغاز مباحثات كلامي در فضاي تفكر اسلامي مورد توجه بوده است. از ميان عناصر مختلف مؤثر در حقيقت ايمان، عنصر معرفت بيش از هر امر ديگري مورد تأكيد بوده است و به نسبت امور ديگر كمتر مورد مناقشه قرار گرفته است. در اين پژوهش سعي شده است حقيقت ايمان از منظر روايات به‌ عنوان يكي از منابع اصلي معارف اسلامي بر اساس روش متناسب استنباط از متون ديني كه از آن به «روش اجتهادي» تعبير مي شود، استخراج و سپس تحليل شود. بر اساس بررسي هاي انجام‏شده، مي توان معرفت دخيل در تحقق ايمان را به دو نوع تقسيم كرده، يكي را شرط آن و زمينه تحقق آن دانست كه بالطبع از حقيقت ايمان خارج، ولي براي تحقق آن لازم است و ديگري را معرفتي مقوِّم و داخل در حقيقت ايمان دانست كه همان معرفت قلبي و پذيرفته شده است. در اين پژوهش نشان داده شده كه دو گونه كاربرد براي معرفت در روايات وجود دارد.