الگوي ساختاري نابرابري آموزشي در مناطق آموزشي شهر مشهد

هدف پژوهش حاضر، شناسايي ابعاد و مؤلفه‌هاي نابرابري آموزشي از ديدگاه مديران و دانش‌آموزان مناطق آموزشي شهر مشهد است. نوع پژوهش كمي از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري به‌روش همبستگي است. جامعه آماري شامل 205 هزار و 336 دانش‌آموز و 2 هزار و 19 مدير است كه با شيوه نمونه‌گيري طبقه‌اي نسبتي و فرمول كوكران، 384 دانش‌آموز و 323 مدير به‌عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه محقق ساخته مي‏باشد، تحليل داده‌ها با روش ضريب همبستگي پيرسون، رگرسيون چندگانه و آزمون تي (t) انجام شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد رابطه مستقيم و معناداري بين شاخص‌هاي متغيرهاي مستقل «عوامل زمينه خانوادگي»، «فرايند مدرسه»، «برونداد و نتايج» و «درونداد» با متغير وابسته نابرابري‌هاي آموزشي وجود دارد. مهمترين مؤلفه‌هاي نابرابري آموزشي عبارت از زمينه خانوادگي، فرايند مدرسه، درونداد و برونداد غيرشناختي است كه با ارتقاي شاخص‌هاي چهارگانه زمينه خانوادگي، فرايند مدرسه، برونداد و نتايج و درونداد، نابرابري آموزشي در مناطق هفت‌گانه آموزشي كاهش مي‌يابد. همچنين نتايج الگوسازي معادلات ساختاري حكايت از رابطه بين متغيرهاي مستقل و وابسته دارد. باتوجه به شاخص‌هاي الگوسازي مي‌توان استدلال كرد مدل ارائه شده از برازش خوبي برخوردار بوده و انطباق مطلوبي بين مدل به تصوير آمده يا مدل ساختاري شده با داده‌ها فراهم آمده است. به‌عبارتي متغيرهاي فوق صلاحيت لازم را براي استفاده در قالب يك مدل نهايي پژوهش دارا هستند.