ارزيابي ريسك برنامه تأمين آب در محيط فازي (مورد مطالعاتي: تامين آب دشت مشهد تا افق 1450)

امروزه تأمين نيازهاي آبي براي مصارف مختلف در بسياري از نقاط دنيا و بويژه ايران از اساسيترين چالشهاي پيش روي برنامه ريزان است. بر اين اساس تأمين آب از نقاط مختلف و اجراي پروژه هاي گوناگون، از راهكارهاي جاري جهت رفع اين چالش در كنار روش هاي غيرسازه اي بوده و ميزان زيادي از اعتبارات و بودجه هاي ملي را به خود اختصاص ميدهد. در اين مقاله چارچوب تحليل ريسك، به كمك روش بارش افكار و دلفي، عوامل مخاطره آميز در چهار گزينه ‏ تأمين آب مشهد بررسي و ريسك هر كدام از آنها بر اساس امكان بروز مخاطرات با كمك تئوري امكان و منطق فازي برآورد شده است. نتايج نشان داد، گزينه انتقال پساب داراي امكان ريسك كمتري نسبت به ساير گزينه ها مي باشد و لذا در اولويت اول تامين آب شهر مشهد قرار مي گيرد. همچنين گزينه هاي تامين آب شهر مشهد به كمك تئوري ماركويتز در قالب يك سبد پروژه مورد ارزيابي قرار گرفته اند كه نتايج آنها بيانگر حداكثر 55 درصد اعتمادپذيري است. در اين پژوهش چارچوب در نظر گرفته شده بر اساس مباني منطق فازي و تئوري امكان بنا نهاده شده و ضمن تطابق مناسب با روش هاي جمع آوري اطلاعات بر اساس نظر كارشناسان، مي تواند مسير ساده اي را براي بكارگيري روش شناسي در ساير پروژه هاي اجرايي تامين آب كه عملا به رغم ميزان بالاي سرمايه گذاري هيچ گونه تصور روشني از مخاطرات و فرجام برنامه اي آنها وجود ندارد محسوب شود.