رويكرد انتقادي به حصر اخلاق در تعريف فضيلت گرايانه

A critical approach to limit of Ethics in the Virtuous definition

نگرش غالب اخلاقپژوهان اسلامي در هويت معرفتي اخلاق، همواره فروكاستن آن به صفات و هيئتهاي راسخ نفساني انسان بوده است. ايده اصلي اين پژوهش آن است كه در عين التزام به اهميت صفات دروني، با توجه به مستندات متعدد از جمله رويكردهاي جديد در حوزه اخلاق اجتماعي بهخصوص جنبههاي كاربردي و حرفه اي آن، رفتارهاي بيروني جايگاه ويژهتري در مفهوم يابي اخلاق به دست خواهند آورد. البته با رويكرد انصافنگرانه علل تمركز بر تعريف اخلاق به صفات نفساني به صورت مستقل ارائه گرديد؛ با تحفظ بر اين اصل كه مراد از فضيلتگرايي در اين تحقيق بيشتر تعريف اخلاق به فضيلت است نه الزاماً مكتب فضيلتگرايي كه در مقابل وظيفهگرايي، غايتگرايي و قراردادگرايي است، هرچند اين نگاه صفتمحوري در اخلاق بيتأثير از انديشههاي مكتب فضيلتگرايي نيست.

The dominant attitude of Islamic Ethics researchers in the epistemic identity of Ethics, It has always been subordinated to straight attributes of human soul. The main idea of ​​this paper is that while obligation to importance of intrinsic attributes, but according to numerous documents including new approaches in the field of social ethics especially its practical and professional aspects, external behaviors will take a more special place in the concept finding of ethics. However, with a fair approach, the reasons for focusing on definition of ethics to attribute of soul independently were presented. Given the principle that virtue is meant here is more a definition of ethics to virtue not necessarily a school of virtue that is in contrast to deontologism, consequentialism and conventionalism. However, this approach of central feature on ethics is not unaffected by the ideas of virtue school.