مطالعه شاخص‌هاي زيست اقليمي مؤثر بر آسايش انسان (مطالعه موردي: شهرستان بهبهان)

شناخت پتانسيل‌هاي طبيعي به عنوان بستر فعاليت‌هاي انسان، پايه و اساس بيشتر برنامه‌ريزي‌هاي محيطي و آمايش سرزمين را تشكيل مي‌دهد. در اين راستا ويژگي‌هاي اقليمي و عناصر آن در پراكندگي فضايي و شكل گيري رفتار محيطي جوامع انساني نقش تعيين كننده‌اي ايفا مي‌كنند، تا آنجا كه امروزه مطالعات و بررسي‌هاي بيوكليماي انساني، پايه و اساس برنامه‌ريزي‌هاي شهري، عمراني، سكونتگاهي، معماري، جهانگردي و غيره است. در اين پژوهش، آسايش يا عدم آسايش انسان در شهرستان بهبهان بر اساس مدل‌ها و شاخص‌هاي زيست اقليمي بيكر، ترجونگ، فشار عصبي و TCI با استفاده از داده‌هاي آماري 20 ساله (20131994) مورد بررسي قرار گرفت و بهترين زمان براي انجام فعاليتهاي محيطي و گردشگري در اين شهر تعيين شد. نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه شاخص سوزباد مطابق با فعاليتهاي اقليمي منطقه عمل ننموده است و ساير شاخص‌هاي بيوكليمايي مورد استفاده، توانايي آشكارسازي دوره‌هاي آسايشي و عدم آسايشي بهبهان را دارند و با وجود برخي تفاوت‌هاي جزئي، نمود‌هاي نسبتاً همگوني از اقليم آسايشي شهر ارائه مي‌دهند. بررسي‌ها نشان داد كه بهبهان در طول سال با داشتن تنوع بيوكليمايي، از شرايط بسيار گرم تا بسيار خنك برخوردار است، طي اواخر بهار و تا طول تابستان از محدوده آسايش زيست اقليمي خارج است و با پايان فصل پاييز و زمستان در ماه‌هاي گذار از گرما به سرما (آبان و آذر ماه) و سرما به گرما (اسفند ماه) اقليم بهبهان به شرايط آسايش انساني نزديك مي‌شود. در مجموع پاييز و زمستان براي انجام فعاليت‌هاي محيطي و گردشگري در بهبهان مناسب و ايده‌آل است.