دشواري ايجاد تعادل ميان زندگي خانوادگي و تحقق خود در ميان زنان متأهل خانواده‌هاي ايراني

يكي از چالش‌هاي مهم خانواده در جهان معاصر، تعارض ميان پيشبرد ضرورت‌هاي زندگي مشترك و دغدغۀ «تحقق بخشيدن به خود» در ميان زوجين است. اين پژوهش به‌دنبال پاسخ به اين پرسش است كه زنان طبقۀ متوسط ايراني در زندگي مشترك خود چه نسبتي بين واقعيت‌هاي زندگي و رؤياهايشان مي‌بينند و چه راهبردهايي را براي رفع اين فاصلۀ احتمالي اتخاذ مي‌كنند. با مرور برخي نظريات و پژوهش‌هاي غربي كه الزامات زندگي مشترك و چالش تحقق خود را در نظر گرفته‌اند و وام‌گيري از  مفاهيمي مانند تقسيم كار جنسيتي، انجام كار خانگي، نگهداري از كودكان و هنجارهاي والد بودن، تلاش شده تا اين چالش در متن جامعۀ معاصر ايراني نيز واكاوي شود. پژوهش‌ حاضر ‌با استفاده از رويكرد اتنوگرافيك و به‌مثابۀ يك پژوهش كيفي به اجرا «درآمده» است. روش اصلي گردآوري داده‌ها مصاحبۀ عميق‌با دوازده زن متأهل ساكن تهران است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهند كه ايجاد تعادل ميان زندگي خانوادگي و «تحقق خود» در بسياري از خانواده‌ها، چالشي جدي و اساسي است. بسياري از زنان واقعيت‌هاي زندگي را در تناقض‌ به خواسته‌هاي اصلي خود مي‌بينند و به‌نظر مي‌رسد رواج تقسيم‌كار مشاركتي، مي‌تواند به كاهش اين چالش كمك كند.