شناسايي چالش‌ها و الزامات ترويج كشاورزي و آسيب‏شناسي وضع موجود نظام نوين ترويج كشاورزي ايران

نظام ترويج كشاورزي ايران به‌عنوان يكي از مؤلفه‌هاي اصلي توسعه كشاورزي، طي دو دهه گذشته با چالش‌هايي مواجه بوده است؛ طوري كه سبب شده است تا اين نظام از سوي مسئولين، كارفرمايان و روستاييان مورد انتقاد باشد. به‌منظور حل مشكلات اين نظام، طرح اصلاح ساختار نظام ترويج كشاورزي، در قالب رهيافت نوين ترويج، با هدف احياي خدمات ترويجي و انتقال مناسب يافته‌هاي تحقيقاتي و فناوري، مطرح شد؛ اما پس از گذشت حدود چهار سال از اجراي اين طرح، نتايج بررسي‌هاي متنوع، نشان دهنده فاصله زياد ميان وضع موجود و وضع مطلوب است. از اين رو، هدف كلي اين تحقيق، شناسايي چالش‌ها و الزامات ترويج كشاورزي ايران و آسيب شناسي نظام نوين ترويج است كه با استفاده از يك رويكرد كيفي در دو مرحله انجام شده است. مرحله اول با استفاده از تكنيك دلفاي به شناسايي چالش‌ها و الزامات نظام ترويج كشاورزي ايران پرداخته است. جامعه آماري در اين مرحله شامل اعضاي هيأت علمي رشته ترويج كشاورزي سراسر كشور (138= N1)، كارشناسان ترويج كشاورزي شهرستان‌ها و كارشناسان پهنه در پنج استان مازندران، فارس، ‏كهگيلويه و بوير‌احمد، اصفهان و البرز (1300= N2)، همچنين مديران و كارشناسان سازمان تحقيقات كشاورزي در سطح ستاد سازمان (10= N3)، است كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شده‌اند. نتايج اين مرحله، باعث شناسايي 33 چالش اصلي در قالب 6 طبقه و 17 الزام مورد نياز نظام ترويج كشاورزي شد. مرحله دوم تحقيق با روش پديدار شناختي انجام شد. در اين مرحله، تجربه‌ صاحب‌نظران نظام ترويج كشاورزي كشور در مورد دستاوردهاي نظام نوين ترويج و چالش‌هاي پيش روي اين نظام، مورد بررسي قرار گرفت. نتايج اين مرحله مشخص نمود كه اين نظام در زمينه هاي مديريت دانش، ارتباطات و توانمندسازي كاركنان موفق بوده ولي در زمينه هاي زيرساختي و نيروي انساني ضعف داشته است.