واكاوي ميزان انطباق راهبردهاي مديريت كشاورزي با تغيير اقليم: مطالعه موردي استان فارس

بخش كشاورزي نقش مهمي در تأمين امنيت غذايي و كاهش فقر دارد اما تغيير اقليم، اين بخش را با چالشي اساسي مواجه ساخته است. پيش‌بيني‌ها نيز نشانگر تشديد روند تغيير اقليم در مناطق خشك و نيمه‌خشك ايران است؛ بنابراين افزايش ظرفيت سازگاري و رويكرد به راهبردهاي كاهنده تغيير اقليم ضروري است. اين پژوهش با هدف بررسي ميزان انطباق راهبردهاي مديريت كشاورزي با تغيير اقليم و شناخت موانع انطباق راهبردها با كشاورزي اقليم هوشمند انجام شده است. داده‌هاي مورد نياز اين پژوهش پيمايشي از طريق نمونه‌گيري طبقه‌اي تصادفي چند‌مرحله‌اي با تخصيص متناسب گردآوري شد. در اين راستا، نسبت به انجام مصاحبه حضوري با كشاورزان استان فارس و تكميل 251 پرسشنامه اقدام شد. روايي صوري پرسشنامه توسط چند تن از متخصصان موضوعي تأييد گرديد و براي تعيين پايايي از مطالعه راهنما استفاده شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه ميزان بهره‌گيري كشاورزان از راهبردهاي افزاينده سازگاري و كاهنده تغيير اقليم يكسان نبوده و راهبردهاي مبتني بر سازگاري به ميزان بيشتري مورد استفاده قرار گرفته‌اند. همچنين ميزان انطباق بهره‌برداران با كشاورزي اقليم هوشمند يكسان نمي‌باشد و بر اساس ظرفيت سازگاري و كاهش گازهاي گلخانه‌اي، مي‌توان كشاورزان را به سه گروه داراي انطباق كم، متوسط و زياد با كشاورزي اقليم هوشمند تقسيم‌بندي نمود. بر اساس يافته‌ها، موانع فيزيكيزيست‌محيطي، مالي، طبيعي و دانشياطلاعاتي، كشاورزان را از دستيابي به كشاورزي اقليم هوشمند بازداشته‌اند. بر مبناي يافته‌هاي پژوهش، توصيه‌هايي براي تحقق كشاورزي اقليم هوشمند ارائه شده است.