كليدواژه :
ضماير اشاره اي مركب , تئوري دلالت مستقيم , ديدگاه تسويري , محتوا و مدلول
چكيده فارسي :
ضماير اشاره اي مركب عباراتي پركاربرد به شكل «آن ب» و حاصل تركيب يك ضمير اشاره اي و يك عبارت اسمي ساده يا مركب هستند. در مورد رفتار سمانتيكي اين عبارات دو تئوري غالب وجود دارد: يكي ديدگاه دلالت مستقيمي و ديگري ديدگاه تسويري. مبتني بر اولي، ضمير اشارهاي مركب يك حد مفرد است و محتواي آن در كاربرد اشاره اي يك فرد است و گرچه عبارت اسمي مندرج در آن در تعيين مدلول ضمير سهيم است اما در محتواي جمله سهمي ندارد. امّا دومي، با آنها رفتاري مشابه سورها مي كند، و مبتني بر آن ضماير اشاره اي مركب يك نسبت دو موضعي ميان صفات را در گزاره ي بيان شده توسط جمله حاوي ضمير به اشتراك مي گذارند. اين تئوري مدعي توجيه همۀ اقسام كاربردهاي اين ضماير از جمله، اشارهاي، NDNS، QI، متغير-پايبند و آنافورا مي باشد. لذا حاميان اين تئوري، انتقاداتي به واسطۀ اين كاربردها به تئوري دلالت مستقيم وارد مي كنند. اما قائلان تئوري دلالت مستقيم علاوه بر پاسخ به انتقادات، مسائلي را با استفاده از كاربردهاي مزبور در متون وجهي و ديگر متون برعليه ديدگاه تسويري طرح مي كنند كه ميتواند اين ديدگاه را دچار مشكلاتي اساسي كند. روي هم رفته، به نظر مي رسد تئوري دلالت مستقيم در مواجهه با ضماير اشاره اي مركب تبيين شهودي تر و منسجم تري ارائه مي دهد.
چكيده لاتين :
Complex demonstratives are linguistic expressions of the form "that F", that result from combining demonstrative pronouns with simple or complex common noun phrases. There are two well-known theories about the semantic behavior of complex demonstratives: the first is the direct reference theory and the second is the quantificational theory. According to direct reference theory, complex demonstratives are referring terms and their contents, in demonstrative use, are individuals, and 'f' contributes to fixing the referent of "that F" but contributes nothing to the semantic content of the containing sentence. By contrast, quantificational theory treats complex demonstratives as quantifier phrases, and holds that a two-place relation between properties is contributed to the proposition expressed by the sentence containing the complex demonstrative. This theory claims to account for all sorts of uses of complex demonstratives, such as, demonstrative, NDNS, QI, bound-variable and anaphoric, which have been used by the defenders of this theory to pose objections to the direct reference theory. Yet, direct reference theorists not only can reply to these objections, but also present problems involving given uses in modal contexts and other contexts against quantificational theory, that such contexts can raise serious difficulties for quantificational theory. Altogether, it seems the direct reference theory presents more intuitive explanation about the complex demonstratives
