ارزيابي شاخص هاي توانمندسازي در سكونتگاه هاي غيررسمي با رويكرد دارايي مبنا در كلانشهر تهران (نمونه موردي: محله ميان آباد اسلام شهر)

امروز وضعيت شهرنشيني و اسكان غيررسمي در جهان و نظريه ها و تجارب آن حاوي نكات روشن و مفيدي است. در حالي كه آمارها حاكي از روند رو به رشد جمعيت شهري، به ويژه در كشورهاي در حال‌ توسعه است، فقر به‌ مثابه يكي از جنبه هاي تمركز جمعيت در شهرهاي اين كشورها از اهميت روزافزوني برخوردار مي باشد. هدف اصلي پژوهش حاضر در وهله اول، شناسايي شاخص هاي توانمندسازي سكونتگاه هاي غيررسمي با تأكيد بر رويكرد دارايي مبنا به عنوان رويكردي نوين در تقابل با رويكرد نياز مبنا و در وهله دوم، سنجش شاخص هاي استخراجي به منظور درك ميزان تأثيرگذاري هر يك در رضايتمندي ساكنان اين سكونتگاه ها از شرايط زندگي و نقش هر كدام از شاخص ها در ارتقاي شرايط زندگي اين افراد مي باشد. محدوده مورد مطالع پژوهش محله ميان آباد اسلام شهر مي باشد كه در سال 1395 نزديك به 24 هزار نفر جمعيت داشته و در پايان سال 1386 و ابتداي سال 1387، حدود 45 هزار نفر در ميان آباد زندگي مي كردند. روش به كار گرفته شده در پژوهش به صورت تركيبي مبتني بر اسنادي، پيمايشي و تحليلي است، نتايج پژوهش نشان دهنده اين است كه، همبستگي در زيرشاخص ساختمان مسكوني مربوط به شاخص سرمايه كالبدي بالاتر از بقيه موارد بوده و بعد از آن زيرشاخص درآمد ماهيانه مربوط به شاخص نياز مالي بالاترين ميزان همبستگي را به ميزان رضايت ساكنان سكونتگاه غيررسمي را به خود اختصاص مي دهد. بعد از اين دو زيرشاخص مي توان گفت بالاترين امتيازها مربوط به زيرشاخص هاي شاخص سرمايه اجتماعي از قبيل: پاسخگويي، اعتمادنهادي، مشاركت، ظرفيت سازي نهادي مي باشد.