بررسي تأثير جدايي‌گزيني فضايي اجتماعي گروه‌هاي شغلي و تحصيلي بر ساختار فضايي منطقه كلان‌شهري تهران

منطقه كلان‌شهري تهران به علت نرخ رشد غير طبيعي بالا و مهاجرت اقشار مختلف با ويژگي‌هاي اجتماعي اقتصادي متفاوت به آن، توزيع فضايي ناهمگون جمعيت در سكونت گاههاي مختلف آن را ارائه مي دهد كه خود سبب جدايي‌گزيني فضايي اجتماعي و شكل‌گيري ساختار فضايي خاص شده است. از اين‌رو، هدف  اين پژوهش بررسي تأثير جدايي‌گزيني فضايي اجتماعي دو گروه شغلي و تحصيلي بر ساختار فضايي منطقه كلان‌شهري تهران و نحوه تغييرات آن در دوره زماني سال‌هاي 901385 بر اساس رهيافت ريخت شناسانه است. روش‌شناسي اين پژوهش از نظر روش كار، پژوهش كمّي، از نظر هدف، توصيفي محور و از نظر نوع، كاربردي است؛ به اين جهت، براساس داده‌هاي سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال‌هاي 1385 و 1390 مركز آمار ايران، 3 دسته روش شامل شاخص ضريب جيني جهت سنجش ميزان نابرابري گروه‌هاي اجتماعي مذكور، روش‌ تراكم هسته‌اي (كرنل) جهت تحليل نحوه توزيع فضايي گروه‌ها در سطح منطقه كلان‌شهري تهران و از روش رگرسيون وزني جغرافيايي جهت تعيين رابطه بين سهم طبقات گروههاي اجتماعي با ميزان فاصله هر يك از واحدهاي فضايي از شهر اصلي منطقه كلان‌شهري (كلان‌شهر تهران) استفاده شد. نتايج نشان مي‌دهد كه شاخص ضريب جيني، نابرابري متوسط رو به پايين طبقات شغلي و تحصيلي و توزيع فضايي طبقات گروههاي اجتماعي را بر طبق شاخص كرنل، گذار از ساختار فضايي تك مركزي به چند مركزي در برخي از طبقات مشخص مي‌نمايد و تحليل رگرسيوني نيز بيانگر روند كاهشي ميزان تأثيرپذيري سهم طبقات گروه‌هاي بررسي شده، در هر يك از واحدهاي فضايي با فاصله گرفتن از شهر اصلي در اغلب طبقات است.