فلسفه «تربيت فناورانه» يا «فلسفه فناورانه» تربيت: نقد گفتمان سياستگذاري در نظام تربيتي ايران

Philosophy of Technological Education or Technologic's Philosphy of Education: A Criticism of Educational Policymaking in Iran Higher Education

هدف اصلي اين مطالعه، تبيين و تحليل انتقادي رويكردهاي مربوط به مناسبات فناوري و تربيت و نيز نقد گفتمان حاكم بر سياستگذاري در نظام تربيتي ايران از منظر اين رويكردها مي­ باشد. با اين توضيح كه يكي از رسالت‌هاي مهم فلاسفه تعليم و تربيت، تبيين چند و چون مناسبات بين فناوري و نظام تعليم و تربيت است. در اين ميان، برخي بر اين باورند كه بايد فناوري را تنها به مثابه ابزاري در خدمت نظام تربيتي در نظر گرفت (رويكرد فلسفه «تربيت فناورانه»). در مقابل، برخي ديگر اذعان دارند كه فناوري‌هاي نوين لاجرم نظام تربيتي متناسب با اقتضائات خود را پديد مي‌آورد (رويكرد «فلسفه فناورانه» تربيت). امروزه تأكيد بر نقش فقط ابزاري فناوري به گفتمان حاكم بر رويكرد فلاسفه تربيتي به ويژه در ايران تبديل شده است كه نماد حاكميت اين گفتمان را مي‌توان در تلاش­هاي مربوط به تدوين اسناد بالادستي براي نظام تعليم و تربيت ايران ملاحظه نمود. گرچه اين اسناد به ويژه سند تحول بنيادين به‌طور اساسي وارد مسئله مناسبات دانش و فناوري نشده‌اند، اما از محتواي آن چنين استنباط مي‌شود كه سند بيشتر با ابتناء بر رويكرد فلسفه «تربيت فناورانه» تدوين شده است و از رويكرد دوم يعني رويكرد «فلسفه فناورانه» تربيت غفلت كرده است.

Among the important missions of philosophers of education is the clarification of the relationship between technology and the education system. Some believe that technology should be considered merely as a means to serve the educational system (the approach of philosophy of "technological education"). In contrast, others believe that new technologies also inevitably lead to a system of education appropriate to their requirements (the approach of "technological philosophy" to education). Emphasizing the role of purely technological means, today, is the discourse governing the approach of education philosophers, especially in Iran, has become the symbol of the sovereignty of this discourse can be found in upstream documents for the education system of Iran was also witnessed. The critique of the ruling discourse governing the approach to technology in policy making in Iran's educationa system is one of the aims of the present article. Explaining, critique and critical analysis of approaches to relations between technology and education, and implications of each approach to the philosophy of education, including the methods are in the formulation of the article