كليدواژه :
امام علي (ع) , علي ابن ابي طالب امام اول (ع) , خوارج و حكميت , حَكَمان , آيه 53 سوره نساء
چكيده فارسي :
در جريان حكميت پيكار صفين، خوارج دست‌كم دو اشكال به امام علي7 براي پذيرش حكميت وارد مي‌كردند: نخست با استدلال به آيه «إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ» حكميت را در صلاحيت بندگان خداوند نمي‌دانستند؛ دوم اينكه امام7 را متهم به انتخاب دو حَكم غيرعادل مي‌كردند. از استدلال امام علي7 به آيه 35 سوره نساء ـ كه مبتني بر روش تفسير قرآن به قرآن بود ـ در پاسخ به شبهه نخست روشن مي‌شود كه آيه مورد استناد خوارج، اولاً داراي حصر اضافي و مجازي است؛ ثانياً عام است و با آيه 35 سوره نساء تخصيص مي‌خورد؛ ثالثاً از متشابهات قرآن است و بايد آن را به آيه 35 سوره نساء ارجاع داد؛ رابعاً خوارج ميان وضع حُكم و اجراي حُكم خلط كردند. در پاسخ به شبهه دوم نيز آشكار مي‌شود كه اولاً يكي از دو طرف تخاصم، به‌ظاهر مسلمان و در باطن نامسلمان بودند، بنابراين حَكم را از ميان خود برگزيدند؛ ثانياً طرفين تخاصم از حاكم شرع ـ امام علي7 ـ در تعيين حَكمين سر باز زدند؛ ثالثاً با اينكه حكمين عادل نبودند، موظف بودند به نيكي حُكم كنند. از اين شيوه استدلال امام علي7 به آيه 35 سوره نساء، ابن‌عباس، امام باقر7 و متكلمان و مفسران اسلامي استفاده كرده‌اند.
چكيده لاتين :
In the meeting of arbitration of Siffin 's battle, Kharijites viewed Imam Ali as being submitted to at least two objections to Imam by agreeing with arbitration. Firstly, reasoning the verse," Judgment is only for God" they viewed arbitration as being limited only to God and secondly, they accused Imam (a) of choosing two unjust judgments. As understood by the reasoning of Imam Ali (a) with the same verse, being based on the method of interpreting the Quran to the Qur'an, in response to the first objection, the verse is: 1. of additional and virtual exclusion, 2. general and limited with the verse 35 surah Al- Nisaa. 3. of the mutashabihat, and, then, necessarily-referred to the verse 35 of Nisaa and 5. they have put settling a sentence in place of executing it. In response to the second objection, it also appears that firstly, one of the two sides of the conflict was apparently Muslim not in reality. So they chose the arbitrator from among themselves. Secondly, the parties of the conflict refused the rule of Imam Ali (a) in determining the arbitrator. Thirdly, though the arbitrators were not righteous, they were obliged to make good judgment. In this way, the reasoning of Imam Ali (A.S) was relied on the verse 35 of surah Nisaa, Ibn Abbas, Imam Baqir (A.S) and Islamic theologians and commentators have relied on this method of reasoning on the verse.
