دانشگاه و صنعت ايران در فرايند گذر در عصر دانش و نوآوري

جهان امروز جهان دانش است. واژه هايي نظير اقتصاد دانش محور و سازمان هاي دانش محور، همگي بيانگر نقش فراگير دانش و آگاهي در كسب برتري و مزيت هاي رقابتي و دستيابي به ابعاد توسعه اند. در اقتصاد مبتني بر دانش، دانشگاه ها علاوه بر ماموريت هاي آموزشي و تحقيقاتي، ماموريت جديد مشاركت فزاينده تر در نوآوري و توسعه تكنولوژي را عهده دار گشته اند. در فرآيند كلي دانش محوري، ارتباط دانشگاه و صنعت بخشي از يك سياست جامع و درازمدت علوم و فناوري كشورها است. بر اين اساس دانشگاه ها با توجه به ظرفيت هايي كه به عنوان نهاد توليدكننده و اشاعه دهنده دانش دارند، نقش اساسي را در نوآوري صنعتي و تكنولوژيكي ايفا مي كنند. لذا ضرورت ارتباط دانشگاه ها و صنايع بيش از گذشته احساس مي گردد، اگرچه مقوله مذكور موضوع جديدي نمي باشد، اما مستلزم ارائه راهكاري نو در عرصه هاي مختلف است. مقاله حاضر ضمن بررسي عوامل موثر بر فرايند ارتباط مذكور در سطح كلان، با بهره گيري از نتايج يك مطالعه تطبيقي، پيشنهاداتي را براي تسهيل در امر ارتباط تنگاتنگ دانشگاه و صنعت ارائه مي نمايد.