خيابان وليعصر، چهارباغ معاصر

شهرها دو حال مختلف داشته باشتد ولى هيحكاه ذمىتواذذد ههءزمان هر دو حال را داشته باشتد. بسته به مؤلغه>هاى كوناكون و متعدد، مردم در شهرى زندكىكه در ان حياق مدنى جارى است و يا بحران مدنيت حاكم شده است. در وصعيت بحرانى عرصدهاى شهرى خالى از زندكى مىة6د و به كاركردها و كميات تنزل مرتبه ييدا مىكذذد0 اما وقتى مدنيت بر اريكه نشسته باشد، جريان يررونق زندكى همراه خود «كيغيت» و «امذيت» را به شهر مىاورد0 خيابان در دستور زبان شهرسازى ايرانى يكى از معيارهاى تشخيص احوال شهر است. خيابان وليعصر در اغاز شهرسازى نو ايران با الكوى كهن خيابان جهارباغ بر تهرنى راه قديهءتر - كه در دورة قاجار تردد در ان صورت - ساخته و يرداخته شد. اين خيابان نه فقط يك_، راه دسترسى، بلكه مكان مراجعه و تفرجكاهى براى كنران اوقات شهروندان بود. تعييرات نابسامان شهرسازى و مدنيت يس از 1330ش اين خيابان را از ففاى شهرى به كنركاهى براى تردد خودروسواران دراورد. در اين مقاله مىخواًهس نشان دهم كه جرا خيابان وليعصر به وجود امد و جكونه در يكة برهة كوتاه توانست نمايندة بهار مدنيت در تهران باشد، و اين كيغيت در جه شرايطى ممكن است تكرار شود.