بررسي رابطۀ‌ قابليت معنابخشي استراتژيك و نوآوري مدل كسب‌ و كار

Investigating the Relationship between Strategic Sensemaking and Business Model Innovation

نوآوري مدل كسب‌ و كار به‌ طور عمده در فضايي مطرح مي‌شود كه محيط در حال تغيير و دستخوش برخي پيچيدگي‌ ها است. كاركرد معنابخشي اين ابهام را زدوده و سازمان را در راستاي رسيدن به درك صحيحي از محيط براي جهت‌ دهي به مدل كسب‌ و كار، كه توسط تصميم‌گيرندگان ارشد سازماني مشخص مي‌شود، ياري مي‌كند. اين پژوهش رابطۀ قابليت معنابخشي سازمان با نو آوري مدل كسب‌ و كار را بررسي كرده ‌است. عوامل پويايي محيط و ويژگي‌هاي تيم مديريت ارشد به‌ عنوان متغيرهاي تعديل‌ كنندۀ اين رابطه بيان مي‌شوند. با انجام اين مطالعه به‌ صورت پيمايش در صنعت فناوري اطلاعات و ارتباطات، روي 287 سازمان نمونه، به روش PLS-SEM رابطۀ معنادار معنابخشي و نو آوري مدل كسب‌ و كار تأييد شد و پويايي محيط كسب‌ و كار، ميزان تحصيلات تيم مديريت ارشد و استراتژي‌ هاي تطبيقي سازمان به عنوان عوامل تعديل‌ گر اين رابطه شناخته شدند.

Business model innovation is especially significant when the environment is prone to changes and complexities. Sensemaking functionality is to eliminate this ambiguity and help the organization achieve the accurate understanding of the environment in order to adjust the business model devised by the top management. This paper aims at studying the relationship between sensemaking capability and business model innovation. Environmental dynamism factors and top management team (TMT) characteristics are included as moderate variables. The survey was conducted among 287 organizations in IT and ICT industry, through a questionnaire. The data were analyzed using partial least squares structural equation modeling (PLS-SEM) method, which revealed there is a significant relationship between sensemaking and business model innovation. Business environmental dynamism and TMT’s education (among TMT characteristics) were identified as the mediators of such a relationship.