بررسي فراواني ضايعات دهاني در 2465 بيمار دندانپزشكي در يك مطالعه‌ي مقطعي

زمينه و هدف: مطالعات اپيدميولوژيك طيـف وسـيعي از شيوع ضايعات مخاطي را در نقاط مختلف دنيا گزارش كرده اند. هدف از اين مطالعه تعيين فراواني ضايعات دهاني در بيماران مراجعه كننده به بخش بيماري هاي دهان دانشكده ي دندانپزشكي شهيد بهشتي (تهران، ايران) طي سال 1394-1393 بود. روش بررسي: اين مطالعه ي مقطعي توصيفي بر روي 2465 بيمار انجام شد و فرم اطلاعاتي شامل مشخصات دموگرافيك، ويژگي هاي باليني ضايعه و تاريخچه ي پزشكي تكميل گرديد. ضايعات در شش دسته طبقه بندي و بررسي باليني يا ميكروسكوپي شدند.در اين تحقيق تنوع هاي طبيعــي در بررسـي آمـاري وارد نگرديد. مقايسه ي نتايج با استفاده از آزمون كاي دو و آزمون دقيق فيشر انجام پذيرفت. يافته ها: از مجموع 2465 بيمار، 224 نفر (6/9 درصد) داراي ضايعه ي دهاني بودند. فراواني ضايعات دهاني در زنان (122 مورد، 3/51 درصد) به طور معناداري بيشتر از مردان (116 مورد، 7/48 درصد) بود (009/0=P). ضايعات سفيد و قرمز به تعداد 104 مورد (22/4 درصد) شايع ترين گروه ضايعات و زبان جغرافيايي به تعداد 35 مورد (42/1 درصد) شايع ترين نوع ضايعه بود. بيشترين فراواني ضايعات در محدوده سني 40 تا 60 سال ديده شد. با اين حال اختلاف معني داري بين گروه هاي سني مختلف از نظر ابتلا به ضايعات دهاني يافت نشد. شايع ترين محل درگير ضايعات، مخاط لبيال بود. نتيجه گيري: فراواني ضايعات دهاني در مطالعه ما 6/9 درصد برآورد شد. شايع ترين گروه ضايعات دهاني مربوط به ضايعات سفيد و قرمز و فراوان ترين نوع ضايعات، زبان جغرافيايي بود.همچنين بيشترين ضايعات مخاطي, در مخاط باكال مشاهده گرديد.