تحليل كاركرد تنشي - زباني «نور» و ابعاد معنايي آن در نظام گفتماني شرق اندوه و حجم سبز سپهري

در اين پژوهش، كاركرد نظام تنشي زباني «نور» در نظام گفتماني شعر سهراب سپهري، بررسي و تحليل شده است. هدف اصلي از اين پژوهش، بررسي و تبيين كاركرد نظام تنشي، لايه‌هاي تنشي و ابعاد معنايي نور در زبان شعر سپهري با تكيه بر منظومۀ شرق اندوه و حجم سبز مي‌باشد. پرسش اصلي ما اين است كه چگونه نظام تنشي زباني نور منجر به توليد فرآيند زيبايي‌‌شناختي مي‌گردد؟ همچنين چگونه اين نظام، مي‌تواند در فرآيند معناسازي ايفاي نقش كند؟ در‌واقع هدف از پژوهش حاضر اين است كه نشان دهد چگونه نظام تنشي زباني نور، وضعيتي استحاله‌اي براي گفتمان رقم مي‌زند و اين فرآيند چگونه مي‌تواند به استعلاي نوري منجر گردد. بستر نظري تحقيق، الگوي تنشي مبتني بر نظام نشانه‌شناسي پساگريماسي مي‌باشد. در نظام تنشي، لايه‌هاي فشاره‌اي و گستره‌اي در ارتباط و تعامل با هم نقش‌آفريني مي‌‌كنند و هم‌پيوندي سطحي از فشاره و گستره شاكلۀ گفتمان را شكل مي‌دهد. فرضيۀ ما اين است كه نظام گفتماني نوري شعر سپهري از ساختار تنشي صعودي پيروي مي‌كند و ساختار تنشي نزولي در خدمت ساختار صعودي قرار دارد. نظام تنشي زباني نور با دو كاركرد استحاله‌اي و استعلايي در گفتمان نقش‌آفريني مي‌كند و در‌نهايت با استعلاي نوري، فرآيند زيبايي‌شناختي گفتمان تحقق پيدا مي‌كند.