مقايسۀ بيان دستوري كودكان مبتلا به اُتيسم با كودكان طبيعي

آسيب زباني يكي از مشخصه هاي اصلي كودكان مبتلا به اُتيسم است، با اين حال در پژوهش هاي مربوط به اُتيسم، ويژگي هاي زباني، به ويژه دستوري اين كودكان به صورت جامع بررسي نشده است و اطلاعات اندكي از نيمرخ زباني افراد فارسي زبان مبتلا به اُتيسم وجود دارد و به علت ناهمگوني موجود در اُتيسم نيز، لازم است بررسي هاي گسترده اي دربارۀ ويژگي هاي زباني اين كودكان در زبان هاي مختلف انجام گيرد. هدف اين مطالعه بررسي ويژگي هاي دستوري در كودكان فارسي زبان مبتلا به اُتيسم و آشكار ساختن تفاوت هاي دستور بياني آن ها از كودكان طبيعي همتاي سني و همتاي زباني است. در اين مطالعۀ 10 كودك ( 6-9 ساله) مبتلا به اُتيسم با عملكرد بالا و 20 كودك طبيعي (10 كودك همتاي سني و 10 كودك همتاي زباني) شركت داشتند. براي تشخيص كودكان اُتيسم با عملكرد بالا از آزمون گارز و آزمون غربالگري اُتيسم استفاده گرديد. بعد از اجراي آزمون بيان دستوري، پاسخ‌هاي آن‌ها ثبت و تحليل شد. نتايج به دست آمده نشان داد در ساختارهاي مربوط به جملات شرطي، تعجبي، ضماير اشاره، كسرۀ اضافه و ساخت سببي، بين دو گروه مبتلا به اُتيسم و همتاي سني تفاوت معناداري وجود ندارد (p 0.05) و در ساخت هاي مربوط به جملات پرسشي داراي پرسش واژه و جملات پرسشي بله/خير، بند موصولي متممي، ضماير متصل، منفصل، تقابلي، و نيز حرف اضافه بين دو گروه مبتلا به اُتيسم و همتاي سني و زباني تفاوت معناداري وجود دارد (p 0.05). بنابراين توليدساخت هاي پرسشي، موصولي و ضماير از مشكلات زباني مهم در اين كودكان است كه بايد افزون بر تشخيص، در درمان نيز مورد توجه جدي قرار گيرد.