ظرفيت‌شناسي نقد فرهنگي روايت

هدف پژوهش حاضر كمك به كاربرد بيشتر ادبيات روايتي به‌منظور استفاده از ظرفيت هاي آن در نقد فرهنگي است. ازجملۀ اهداف نقد فرهنگي و مطالعات فرهنگي اين است كه به‌مثابۀ پروژه اي براي كاربردي كردن ادبيات روايتي در جامعۀ مدرن عمل كند؛ زيرا جامعۀ مدرن به متون ادبي علاقۀ چنداني ندارد. اين چالش فرهنگي بزرگي است كه پژوهشگران ادبيات و مطالعات فرهنگي دربارۀ آن مي انديشند و مي خواهند براي رفع آن راهكارهاي عملي ارائه كنند. در چنين شرايطي، لازمۀ راه يافتن روايت به جامعه اين است كه ويژگي‌هايي خاص داشته باشد. زبان نمادين، بازنمايي و ويژگي هاي نشانه شناسانه برخي از ويژگي هاي كلي روايت هستند. اين ويژگي هاي كلي و مولِّد، قابليت هاي فراوان ديگري را نيز در روايت ايجاد مي‌كنند كه منجر به تبديل آن به فضايي مناسب براي نقد فرهنگي مي‌شوند. تبلور نقد فرهنگي، نقش فرهنگي نماد، توصيف مستند جامعه، تبيين توهم و ذهنيت، و مفهوم شكل ازجمله مؤلفه هاي فرهنگ ساز روايت هستند كه پژوهش حاضر در تحليل ظرفيت هاي نقد فرهنگي، آن‌ها را بررسي مي كند. وجه مشترك همۀ اين مؤلفه ها اين است كه به ارزش هاي انتقادي گفتمان ادبي مي‌افزايند و از طريق تبديل ادبيات روايتي به فضاي نقد و نوآوري، ظرفيت هاي توليد و نقد فرهنگي روايت را تقويت مي كنند. بنابراين دستاورد پژوهش حاضر اين است كه ظرفيت هاي نقد فرهنگي روايت را تبيين مي كند و از طريق كمك به كاربرد بيشتر ادبيات روايتي، به امكانات نقد فرهنگي و مطالعات فرهنگي مي افزايد.