جايگاه روايت‌پردازي و صحنه‌پردازي در موزه‌داري و تظاهرات زباني چيز‌ها

اين مقاله با طرح مفهوم روايت در موزه ها، نشان مي‌دهد پاره اي روايت هاي موزه اي را مبتني بر خط سير يا روند داستاني مي‌توان پديد آورد كه در آن‌ها روايت مشتمل بر تحول و گسترش داستان، سكانس دراماتيك و گره داستاني باشد و با هدايت بازديدكننده به دنبال كردن داستان موزه، موجب درگيري مخاطب با اين روايت شود. در اين مسير، نگارندگان نخست مفهوم روايت موزه اي را بررسي مي‌كنند و چالش هاي اصلي در روايي فرض كردن موزه ها را مورد توجه قرار مي دهند. به گمان آن‌ها، چالش اصلي در اين امر، از يك سو تعيين نقش و حضور راوي در جريان روايت موزه‌اي و از سوي ديگر، نحوۀ مرتبط ساختن طرح روايي و اشياي به‌نمايش‌درآمده در داخل موزه است. اين مقاله تلاش مي‌كند با طرح مفهوم گفته پردازي و تعميم آن به مورد موزه ها نشان دهد كه در سايۀ اين مفهوم مي توان تمامي موزه ها را داراي طرحي روايي دانست. پس از آن، مقاله به بررسي امكانات طراح موزه اي براي داستان مند كردن روايت مي‌پردازد و ضمنِ طرحِ صحنه آرايي، به عنوان اصلي ترين ابزار در اين زمينه، روش ها و شيوه‌هاي اين امر را ارائه مي كند. مقاله در پايان، با بررسي موردي موزۀ انقلاب اسلامي و دفاع مقدس در تهران، مي‌كوشد ضمن نماياندن شيوه هاي مرسوم روايتگري در موزه ، نشان دهد كه طراحان اين موزه چگونه تلاش كرده‌اند تا فراتر از اين روايت، روندي داستاني را براي بازديدكنندگان فراهم آورند.