آفرينش هنرمند مهاجر در فضاي هيبريدي: تعامل نشانه هاي فرهنگي

lt;p dir= RTL gt;تجربه مهاجرت با نوعي تنش يا تناقض همراه است، مهاجر همواره با دستور/ خواسته اي دوگانه و متناقض رو به رو است. ميزبان در آن واحد از مهاجر مي خواهد هم با فرهنگ ميزبان همانند و همسو شود و هم حدي از تفاوت را حفظ كند كه اين عمل منجر به ايجاد پارادوكس همانندي و تفاوت مي شود. بدين صورت مهاجر در موقعيتي ناممكن قرار  مي گيرد: از سويي، بايد فعالانه در فرآيند همانندسازي شركت كند و از سوي ديگر بايد فاصله ي خود را با فرهنگ ميزبان حفظ كند. در اين مقاله، ابتدا به بررسي عواقب وضعيت پارادوكس همانندي و تفاوت مي پردازيم و سپس فيلم  lt;em gt;دختري شب تنها به خانه مي رود lt;/em gt;ساخته آنا ليلي امير پور كه از فيلمسازان مهاجر ايراني است را بررسي مي كنيم تا ببينيم چگونه اين هنرمند در بازنمايي هنر خود در واقع هويت هايي كه به عنوان يك ايراني آمريكايي براي خود قائل است را در فيلمش براي بيننده بازنمايي مي كند. فيلم او بازنمايي ملغمه اي از نظام هاي نشانه اي متفاوت است، نشانه هايي كه همه به نظام نشانه ايِ ميزبان (آمريكايي) يا مهاجر (ايراني) تعلق ندارند. اگر چه اين وضعيت ناممكن بسيار دردناك مي نمايد، اما هنر مهاجر از اين وضعيت دوگانه سود مي برد، چرا كه نشانه هاي اين هنر به تمامي از نظام هاي نشانه اي از پيش تعيين شده هاليوودي فارغ مي شود و هنرمند مهاجر قادر مي گردد در وضعيتي بينابيني  يا هيبريدي به خلق اثري دست بزند كه بسيار بديع است. lt;/p gt;