بررسي اثربخشي گروه درماني حمايتي با رويكرد واقعيت درماني، بر اميدواري و مسئوليت پذيري زنان مطلقه قرباني خشونت خانگي

Investigate the effectiveness of supportive group reality therapy on the hope and responsiblity of divorced women of victim of domestic violence

زمينه: خشونت خانگي يك مشكل اجتماعي است كه مي ­تواند منجر به پيامدهاي جسمي و رواني فراواني شود. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي گروه درماني حمايتي با رويكرد واقعيت درماني، بر اميدواري و مسئوليت­ پذيري زنان مطلقه قرباني خشونت خانگي است. روش: روش تحقيق حاضر تجربي و از نوع نيمه­ آزمايشي با طرح پيش ­آزمون- پس ­آزمون با گروه گواه است. نمونه پژوهش حاضر تعداد 30 نفر از زنان مطلقه دچار خشونت خانوادگي هستند. ابزار مورد استفاده دو پرسشنامه شامل پرسشنامه اميد به آينده اشنايدر، و مقياس مسئوليت­پذيري پرسشنامه شخصيتي كاليفرنيا است. پس از انتخاب گروه­ ها براي كنترل اوليه از پيش ­آزمون استفاده شد و پس از آن گروه آزمايش در معرض آموزش (جلسات آموزشي به شيوه ­ي گروه درماني حمايتي نظريه­ ي انتخاب گلاسر) قرار گرفت، متغير مستقل در 10 جلسه­ ي 80 دقيقه ­اي به گروه آزمايش ارائه شد ولي براي گروه گواه هيچ­ گونه آموزشي در نظر گرفته نشد. براي تحليل نتايج به دست آمده اين پژوهش از روش­ هاي آماري توصيفي و استنباطي استفاده شد. در سطح استنباطي داده­ هاي پژوهش از آزمون تحليل كوواريانس براي آزمودن فرضيه­ هاي پژوهش استفاده شد. يافته ­ها: نتايج تحليل داده ­ها نشان داد آموزش گروه درماني حمايتي با رويكرد واقعيت درماني بر افزايش اميد به آينده و مسئوليت­ پذيري زنان مطلقه قرباني خشونت خانگي مؤثر است(0/05p<). نتيجه­ گيري: براساس نتايج پژوهش مي ­توان گفت واقعيت درماني با روش گروهي به مراجعان كمك مي­ كند تا احساس مسئوليت كنند و از طريق مسئوليت شخصي هويت موفقي را بدست آورند و آنچه از تجربه خشونت به آنها رسيده است را به دست فراموشي بسپارند.

Background: Domestic violence is a social problem that can lead to many physical and mental consequences. Aims The purpose of this study was to investigate the effectiveness of supportive group reality therapy on the hope and responsibility of divorced women of victim of domestic violence. Method: The research method is semi-experimental with pre-test-post-test design with control group. The sample consists of 30 divorced women who have been subjected to domestic violence. The instruments used were two questionnaires: Schneider's Hope Questionnaire, and California's Personality Questionnaire's Responsibility Scale. After selecting the groups, the pre-test was used for the primary control, after which the experimental group was exposed to education (training sessions were based on Glaser's theory of supportive group therapy), the independent variable in 10 sessions of 80 minutes to the group The test was presented, but no training was provided for the control group. To analyze the results of this research, descriptive and inferential statistical methods were used. At the inferential level of the research data, the covariance analysis test was used to test the research hypotheses. Results: The results of the data analysis indicated that support for group therapy therapy with a reality therapy approach is effective in increasing the hope of future and accountability of the divorced women victims of domestic violence(p<0.05). Conclusions: According to the results of the research, it can be said that the reality of treatment by group method helps clients to feel responsible and to achieve personal identity through personal responsibility and to forget about what has been experienced by violence.