رابطه متقابل هويت سياسي جمهوري اسلامي ايران و آمريكاي دشمن

Correlation Between the Islamic Republic of Iran's Political Identity and the U.S. as an Enemy

با پيروزي انقلاب اسلامي و حادثه گروگان گيري، دگري بهنام آمريكاي دشمن به يكي از مهمترين عناصر تجلي بخش و تثبيت كننده هويت سياسي نظام جمهوري اسلامي ايران بدل شده است. اين مقاله با تمركز بر نقش هويت سياسي، در پي ارائه پاسخي به اين پرسش است كه چرا پس از حدود چهار دهه از پيروزي انقلاب، جمهوري اسلامي ايران تا كنون بر رابطه نداشتن با ايالات متحده آمريكا اصرار مي ورزد و در برابر تمامي فشارهاي ساختاري با مركزيت آمريكا مقاومت كرده و تن به سازش با آن نمي دهد؟ براي پاسخ به اين پرسش، از ديدگاههاي واقع گرايان سياسي استفاده شده است. واقع گرايان سياسي ضمن تأكيد بر تمايز دوست و دشمن به عنوان جوهر و هسته اصلي سياست، نياز شديد و ذاتي گروهها و واحدها به هويت سياسي و نه ساختار يا تمايل به قدرت را مبين اين تمايز دانسته و بر ضرورت حفظ فاصله با دشمن به منظور بقا و پيگيري اهداف خويشتن تأكيد ويژه مي نمايند.

Following the victory of the Islamic Revolution and the hostage crisis, a new entity, that is the United States as an enemy, became one of the most revealing and consolidating aspects of the political identity of the Islamic Republic of Iran's establishment. With a focus on the role of political identity, this article seeks to answer the question why the Islamic Republic of Iran still insists on not having relations with the United States and refuses to make compromises with it despite all the US-led structural pressure now that four decades have passed since the victory of the revolution. The views of political realists have been used to answer this question. Political realists maintain that the friend-enemy distinction is the essence and core tenet of politics. They also argue that the strong and innate need of groups and entities to maintain a political identity rather than a structure or a desire for power underlies this distinction and emphasize the need to keep a distance from the enemy in order to survive and pursue own objectives.