مدل كاربرد نقد جهت بهره‌گيري از پيشينه‌ها در آموزش و طراحي معماري

يكي از فعاليت‌هايي كه در فرايند طراحي توسط طراحان و دانشجويان انجام مي‌پذيرد، رجوع به پيشينه‌ها و طرح‌هاي مشابه است. استفادۀ صحيح از پيشينه‌ها مي‌تواند سبب ارتقاء خلاقيت دانشجويان گردد، اما خطر برداشت سطحي نيز وجود دارد؛ بنابراين جستجوي ابزارهايي كه بتواند در استفادۀ روشمند از پيشينه‌ها و تمركز بر ويژگي‌هاي بنيادين آن مؤثر باشد بااهميت است. يكي از اين ابزارها، نقد معماري است. ازآنجايي‌كه هدف از نقد معماري عمدتاً دستيابي به شناخت و فهم اثر است، كاربرد آن مي‌تواند در درك مفاهيم پيشينه‌هاي طراحي، مفيد واقع شود. هدف پژوهش حاضر اين است كه به دنبال رويكردي در نقد باشد كه بتواند در مدلي جهت دستيابي به فهم پيشينه‌ها، به كار رود. اين پژوهش با تكيه بر راهبرد استدلال منطقي انجام پذيرفته است. مدل پيشنهادي اين پژوهش شامل مراتب سه‌گانه زير است: تشخيص كيفيات خاص پيشينه، كشف عوامل ايجاد آن كيفيات و درنهايت دستيابي به الگوهاي تعميم‌پذير.