طراحي كارآزمايي باليني به منظور تعيين تأثير ليزر كم توان بر درد و عملكرد بيماران مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال: پروتكل كارآزمايي باليني تصادفي سه سويه كور

Design of a Clinical Trial to Determine the Effects of Low Level Laser on Pain and Function in Patellofemoral Pain Syndrome: Protocol for a Triple-Blinded Randomized Clinical Trial

اين مطالعه طراحي يك كارآزمايي باليني به صورت تصادفي سه سويه كور و با هدف تعيين تاثير ليزر كم‌توان بر درد و عملكرد بيماران مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال (Patellofemoral pain syndrome يا PFPS) مي‌باشد. مواد و روش‌ها در كارآزمايي باليني طراحي شده، 60 بيمار مبتلا به PFPS به صورت تصادفي به سه گروه شاهد (فيزيوتراپي)، فيزيوتراپي و ليزر كم‌توان، فيزيوتراپي و ليزر دارونما تقسيم خواهند شد. برنامه فيزيوتراپي در هر سه گروه مشترك و شامل آموزش و تمرينات به مدت 10 جلسه و يك روز در ميان است. افراد با برنامه ليزر به طول موج 808 نانومتر، توان خروجي 200 ميلي‌وات و انرژي 4 ژول به مدت 20 ثانيه روي پنج نقطه در اطراف كشكك تحت درمان قرار مي‌گيرند. در گروه ليزر دارونما، دستگاه خاموش است و پروب به مدت مشابه روي نقاط ذكر شده قرار داده مي‌شود. در گروه شاهد، ليزر استفاده نمي‌شود. پيامدها شامل درد و عملكرد مي‌باشد كه به وسيله مقياس ديداري درد (Visual analogue scale يا VAS)، پرسش‌نامه پاتلوفمورال Kujala و آزمون Step Down اندازه‌گيري خواهد شد. توزيع نرمال داده‌ها با استفاده از آزمون Shapiro-Wilk تعيين مي‌گردد. آزمون‌هاي Paired t و ANOVA در صورت توزيع نرمال داده‌ها و آزمون‌هاي Kruskal-Wallis و Mann-Whitney در صورت توزيع غير نرمال در سطح معني‌داري كمتر از 05/0 به كار برده مي‌شود. نتيجهگيري تمرين درماني، برترين درمان انتخابي براي افراد مبتلا به PFPS مي‌باشد؛ در حالي كه ليزر كم‌توان، يكي از مداليته‌هاي پركاربرد در مشكلات اسكلتي- عضلاني در كلينيك‌هاي فيزيوتراپي است. اثر ليزر در افراد مبتلا به PFPS به طور كامل بررسي نشده است. در مطالعه طراحي شده، مشخص خواهد شد كه آيا اضافه كردن ليزر كم‌توان به فيزيوتراپي استاندارد، داراي مزاياي باليني در افراد مبتلا به PFPS مي‌باشد يا خير.

Introduction: We aimed to design a triple-blinded randomized clinical trial study to asssess the effect of low-level laser (LLL) on pain and function in patients with patellofemoral pain syndrome (PFPS). Materials and Methods: This designed study will involve 60 patientswith PFP syndrome. Eligible subjects will be divided randomly into control (physical therapy), physical therapy plus active LLL, and physical therapy plus placebo laser. The physical therapy program will be exactly the same for all groups including exercise and education for ten sessions, every other day. The LLL group will receive 808 nm, 200 mW, 4 J Ga-Al-As laser over 5 points for 20 seconds per point. The laser will be deactivated in placebo group, and for the control group, the laser will not be used. The outcomes include pain and function, which will be measured using visual analogue scale (VAS), the Persian version of the Kujala patellofemoral questionnaire, and the step down test. Following Shapiro-Wilk test, the paired t and one-way ANOVA tests, if data distribution followed normal distribution, or the Kruskal-Wallis and Mann Whitney tests, if data distribution did not follow normal distribution, will be administered at the significance level of less than 0.05. Conclusion: Therapeutic exercises is the treatment of choice for PFP syndrome. LLL is a commonly favorable modality prescribed as a part of physical therapy program for musculoskeletal disorders. However, the effect of laser in subjects with PFPS has not been thoroughly investigated. In designed study, it will be examined whether adding LLL to standard physical therapy has a clinical benefit in subjects with PFPS.