اثربخشي طرحواره درماني گروهي بر كاهش نشانگان اضطراب مرگ در بيماران قلبي-عروقي

The Effectiveness of Group Schema Therapy on Reducing Death Anxiety Syndrome in Cardiovascular Patients

زمينه و هدف اضطراب مي‌تواند در يك بازه ده‌ساله به بيماري هاي قلبي منجر شود و بيماري هاي قلبي به‌نوبه خود به اضطراب؛ اضطراب مرگ. هدف پژوهش حاضر؛ تعيين تاثير طرح‌واره درماني گروهي بر كاهش اضطراب مرگ در بيماران قلبي- عروقي صورت بود. مواد و روش‌ها جامعه آماري دربردارنده كليه بيماران مبتلابه بيماري هاي قلبي-عروقي مراجعه‌كننده به مركز قلب تهران بود. روش نمونه‌گيري از نوع در دسترس و طرح پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با گروه آزمايش و كنترل همراه با پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. ابتدا از بين مراجعين، داده هاي حاصل از مقياس اضطراب مرگ تمپلر (Templer’s Death Anxiety Scale) از 113 نفر اخذ و پس از بررسي اوليه، تعداد 30 نفر (18 زن و 12 مرد) از افراد كه بالاترين نمرات را در آزمون كسب كرده بودند در پژوهش دخالت داده‌شده و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گماشته شدند. پيش‌ازاين در نظر گرفته شد تا شركت‌كنندگان به وضعيت هاي عصبي مختل‌كننده هوشياري اعم از ضربه‌مغزي و دمانس دچار نبوده باشند. سپس اعضاي گروه آزمايش به مدت 12 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت درمان طرح‌واره درماني گروهي قرار گرفتند و پس‌ازآن دوباره ازلحاظ ميزان اضطراب مرگ مورد ارزيابي قرار گرفتند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS 23 استفاده شد. يافته‌ها نتايج حاكي از آن بود كه پس از اجراي مداخله طرح‌واره درماني گروهي از ميزان اضطراب مرگ اعضاي گروه آزمايش به‌طور معنا‌داري (05/0 p< و 147/4F=) كاسته شده است؛ بنابراين فرضيه پژوهش مبني بر اثربخشي طرح‌واره درماني گروهي بر كاهش ميزان اضطراب مرگ تائيد مي‌شود. نتيجه‌گيري اين يافته ممكن است به خلا پژوهشي موجود در مورد اضطراب مرگ در بيماران قلبي-عروقي و همچنين كاربردهاي باليني در مواجهه با اين پديده كمك‌كنند.

Aim and Background Anxiety can lead to heart disease in a 10-year interval, and heart disease, in turn, leads to anxiety; death anxiety. The purpose of this study was to determine the effectiveness of group schema therapy on reducing the death anxiety in cardiovascular patients. Methods and Materials The statistical population included all patients with cardiovascular disease referred to Tehran heart center. The sampling method was of convenience and the research design was semi-experimental with the experimental and control groups including pre-test and post-test. Initially, the data from the Templer death anxiety scale were collected from 113 individuals and after a primary evaluation 30 individuals (18 women and 12 men) from the participants who had the highest marks in the test were involved in the research and assigned randomly to two experimental and control groups. It was previously considered that the participants did not suffer from a nervous condition disturbing consciousness, such as head injury and dementia. Then, the members of the experimental group were intervened for 12 sessions of 90 minutes by group schema therapy and after that, they were evaluated again in terms of the degree of death anxiety. Data were analyzed by SPSS version 23. Findings The results showed that after the implementation of the schema therapy, the death anxiety level of the experimental group significantly decreased (p< 0.05, F= 147.4). Therefore, the hypothesis of the research on the effectiveness of group schema therapy on reducing death anxiety is confirmed. Conclusions This finding may contribute to the current research vacuum regarding death anxiety in cardiovascular patients as well as to clinical applications in the face of this phenomenon.