مقايسه خودشناسي انسجامي و ناگويي خلقي در بين دانش آموزان پسر عادي و طلاق

هدف از پژوهش حاضر مقايسۀ ناگويي خلقي و خود انسجامي در بين دانش آموزان پسر دبيرستاني خانواده هاي طلاق و عادي مشگين شهر بود. روش مطالعه در اين تحقيق از نوع علي مقايسه اي وجامعۀ آماري شامل تمام 1394 بودند كه از - دانش آموزان مشغول به تحصيل در سال تحصيلي 1395 بين آن ها نمونه اي به تعداد 80 نفر دانش آموز ( 40 نفر طلاق و 40 نفر عادي) از خانواده طلاق و عادي با روش نمونه گيري خوشه اي دو مرحله اي انتخاب شدند. ابزار سنجش اين پژوهش، مقياس ناگويي خلقي تورنتو و خودشناسي انسجامي بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از تحليل واريانس چند متغيري استفاده شد. نتايج نشان داد كه ناگويي خلقي دانش آموزان طلاق به طور معناداري بيشتر از دانش آموزان عادي و خود انسجامي آن ها كم تر از دانش آموزان عادي بود. نمرات دانش آموزان طلاق و عادي در هر سه زير مقياس ناگويي خلقي، دشواري در تشخيص احساسا ت، دشواري در توصيف احساسات و جهت گيري فكري بيروني از هم تفاوت نشان دادند. نتيجه گرفته مي شود كه نا گويي خلقي و خود انسجامي احتمال دارد تحت تأثير طلاق قرار داشته و بهتر است از طريق كنترل طلاق براي اين ويژگي هاي رواني چاره جويي شود.