‌مسأله‌محوري و نامسأله‌محوري؛ تحليل رويكردهاي استراتژيك در مديريت سازمان‌هاي فرهنگي؛ مورد مطالعه: دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم

از مديريت راهبردي براي كمك به سازمان‌هاي نظامي و صنعتي استفاده فراواني شده و سابقه استفاده از اين فن در سازمان‌هاي فرهنگي سهم محدودتري داشته است. پس از پيروزي انقلاب اسلامي در ج.ا. ايران جامعه علمي و مديريتي ضرورت شديدي را براي تسري نگاه راهبردي به حوزه فرهنگ احساس كرد اما آن‌چنان كه شايسته بود نتوانست به اين مهم دست يابد. فقدان يك رويكرد جامع براي راهبري فرهنگ و نيز عدم تفكر راهبردي برنامه‌ريزان كلان فرهنگي توسعه‌نايافتگي فرهنگي را كه خسارت آن متوجه مسائل اقتصادي و سياسي نيز مي‌شود، موجب شد. مديريت سنتي فرهنگ گرچه ممكن است در كوتاه‌مدت پاسخگو باشد اما قطعا نمي‌تواند نيازهاي جديد جامعه تحول‌گرا را  پاسخ دهد. اين مقاله با تأكيد بر مديريت راهبردي، به دنبال شناسايي راهبرد مطلوب به منظور جهت دهي سازمان‌هاي فرهنگي است؛ تحليل و بررسي راهبردهاي رايج سازماني، از رهگذر بررسي مقايسه‌اي سازمان‌ها به عنوان مطالعه‌هاي موردي صورت گرفته است؛ به عبارت ديگر نگارندگان با روش مطالعه موردي به واكاوي راهبردهاي  سازماني پرداخته‌اند. نگارندگان با تحليل دقيق وضعيت موجود  مهم‌ترين سازمان‌هاي فرهنگي كشور به اين نتيجه رسيدند كه در ميان راهبردهاي رايجي چون ساختارمحوري، جغرافيامحوري و تكنولوژي‌محوري راهبرد سيستماتيك و يادگيرنده مسأله‌محوري تنها راهبردي است كه پياده‌سازي آن در دفتر تبليغات اسلامي نشان داد مي‌تواند جهت‌گيري سازمان‌هاي فرهنگي را به درستي هدايت كرده و كارآمدي قابل قبولي را براي سازمان‌هاي فرهنگي كشور به ارمغان آورد.