بررسي ميزان فعاليت و هم‌انقباضي عضلات زانو و مچ ‌پا در راه‌ رفتن به جلو و عقب در افراد سالم

مقدمه: تمرينات مبتني بر راه‌ رفتن به عقب، جهت بهبود عملكرد عضلات اندام تحتاني بيماران داراي آسيب مفصلي توصيه شده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقايسه فعاليت و هم‌انقباضي عضلات زانو و مچ ‌‌پا در راه ‌رفتن به جلو و عقب در افراد سالم بود. مواد و روش‌ها: اين مطالعه بر روي 10 مرد سالم 18 تا 28 ساله انجام شد. فعاليت و هم‌انقباضي عضلات منتخب (راست‌‌ راني، پهن خارجي، پهن داخلي، نيم‌وتري، دو سرراني، دو قلوي داخلي، دو قلوي خارجي و ساقي قدامي) طي مراحل استقرار و نوسان در راه‌ رفتن به جلو و عقب با استفاده از دستگاه الكترومايوگرافي ثبت گرديد. به منظور تشخيص شروع و پايان حركت، هم‌زمان با ثبت فعاليت الكتروميوگرافي، از چهار دوربين آناليز حركت استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA در نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل گرفت. يافته‌ها: دو عضله ساقي ‌‌قدامي (0.001 P) و دو قلوي خارجي (0.020 = P) به ترتيب بيشترين فعاليت را حين راه‌ رفتن به عقب نسبت به راه ‌رفتن به جلو در مراحل استقرار و نوسان داشتند. در زانو، هم‌انقباضي عضلات پهن‌ خارجي و پهن ‌داخلي در فاز نوسان حين راه ‌رفتن به جلو كمتر از راه ‌رفتن به عقب بود (0.020 = P). در مچ‌ پا، هم‌انقباضي عضلات دورسي‌ فلكسور و پلانتار فلكسور در فاز استقرار راه ‌رفتن به عقب نسبت به راه ‎‌رفتن به جلو افزايش يافت (0.001 P). در فاز نوسان، هم‌انقباضي عضلات دورسي ‌فلكسور و پلانتار فلكسور حين راه ‌رفتن به عقب كمتر از راه‎‌ رفتن به جلو بود (0.040 = P). نتيجه‎گيري: به طور كلي، فعاليت عضلات اندام تحتاني حين راه ‌رفتن به عقب بيشتر از راه ‌رفتن به جلو بود. نتايج مربوط به هم‌انقباضي عضلات نيز نشان داد كه هم‌انقباضي عضلات اندام تحتاني حين راه رفتن به عقب نسبت به راه رفتن به جلو مي‌تواند اثرات زيانباري بر مفصل زانو بگذارد، اما تأثيرات مفيدي بر مفصل مچ پا دارد.