بررسي اثر سه جلسه شاك‌ويو درماني بر اسپاستيسيتي و دامنه حركتي اندام تحتاني در بيماران سكته مغزي

The effect of three sessions shock wave therapy on spasticity and range of motion of lower limb in stroke patients

زمينه و هدف: اسپاستيسيته اختلال حركتي به‌دنبال سكته مغزي مي‌باشدكه افزون‌بر تاثيرمنفي بر روي كيفيت زندگي بيمار، بار اقتصادي عمده‌اي بر جامعه وارد مي‌كند. به‌تازگي شاك‌ويو درماني به‌عنوان روشي امن و موثر در درمان اسپاستيسيتي مطرح شده است. هدف از اين مطالعه بررسي اثر اعمال شاك‌ويو بر روي عضلات سه‌سر ساقي و چهار‌سر راني در بيماران سكته مغزي بود. روش بررسي: اين مطالعه به‌صورت نيمه تجربي بر روي 15 بيمار مبتلا به سكته مغزي در فاصله زماني شهريور 1395 تا تيرماه 1396 در شهر تهران با تاييد كميته اخلاق دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي و براساس معيارهاي ورود انجام شد. درمان شامل يك جلسه شاك‌ويو پلاسبو و 3 جلسه شاك‌يو فعال بود. اسپاستيسيتي عضلات سه‌سر ساقي و چهار‌سر راني توسط مقياس آشورث (Ashworth scale) و دامنه حركتي پاسيو مفاصل زانو و مچ توسط گونيامتر (Enraf-Nonius Corp., Delft, Netherlands) اندازه‌گيري شد. بيماران پيش و پس از شاك‌ويو پلاسبو، پس از سه جلسه شاك‌ويو فعال و چهار هفته پس از پايان درمان ارزيابي شدند. يافته‌ها: تغييري در مقياس آشورث و دامنه حركتي پس از شاك‌ويو پلاسبو مشاهده نشد. شاك‌ويو فعال به‌طور معناداري سبب بهبود دامنه حركتي مفاصل مچ پا و زانو و كاهش اسپاستيسيته عضلات سه‌سر ساقي و چهار‌سر راني شد كه اين تغيير تا چهار هفته پس از درمان در مفصل مچ پا پايدار بود. دامنه حركتي زانو چهار هفته پس از درمان كاهش معناداري نسبت به جلسه آخر درمان نداشت. نتيجه‌گيري: شاك‌ويو درماني سبب كاهش ميزان اسپاستيسيتي و بهبود دامنه حركتي گرديد كه اين اثر در مفصل مچ پا تا چهار هفته پايدار اما در دامنه حركتي زانو ناپايدار بود

Background: Spasticity is a common motor impairment in patients with stroke that not only has a negative impact on the patient’s quality of life but also has high economic burdens for society. Recently the application of shock wave therapy has attracted considerable attention as a safe and effective method in treatment of spasticity. The objective of the present study was to investigate the effect of application shock wave on spasticity of quadriceps femoris and triceps surae muscles in patients with stroke. Methods: This was a quasi-experimental study on 15 stroke patients which were selected according to inclusion criteria between September 2016 and May 2017. This study was approved by the Ethics Committee of Shahid Beheshti University of Medical Sciences, Iran. The intervention included one session placebo shock wave and three sessions of true shock wave. Level of the spasticity was measured at quadriceps and gastrocnemius muscles by Ashworth scale (AS) and passive range of motion (PROM) of the knee and ankle joints was recorded by a manual goniometer (Enraf-Nonius Corp., Delft, Netherlands). Participants were assessed at baseline, after the placebo shock wave, after the final session of active shock wave and 4 weeks after the last treatment. Results: Placebo shock wave had not significant effect on grade of AS of spastic muscles as well as PROM of knee and ankle joints. True shock wave induced a statistically significant reduction in AS of triceps surae and quadriceps femoris muscles and improvement of PROM of knee and ankle joints. The reduction in AS of triceps surae and improvement of ROM ankle joint continued 4 weeks after the last treatment. However, after 4 weeks, there was a significant reduction in the PROM of knee joint compared to the last session. Conclusion: Three sessions shock wave therapy can reduce the tone of triceps surae and quadriceps muscles and improved the passive range of motion in the knee and ankle joints for up to 4 weeks, but these effects were not stable on the PROM knee joint.