تاثير هشت هفته تمرين پرش- فرود بر فعاليت فيدفورواردي و فيدبكي برخي عضلات منتخب تنه و اندام تحتاني و عملكرد اندام تحتاني زنان فعال

زمينه: پرش و فرود از ويژگي هاي اكثر ورزش ها و از مكانيسم هاي اصلي آسيب ليگامان صليبي قدامي محسوب مي شود. محققان عقيده دارند طراحي تمرينات پيشگيرانه مكانيسم محور احتمالاً بتواند اثرگذاري بهتري به همراه داشته باشد. هدف كلي اين پژوهش بررسي تاثير هشت هفته تمرينات پرش- فرود بر فعاليت فيدفورواردي و فيدبكي برخي عضلات منتخب تنه و اندام تحتاني و عملكرد حركتي زنان فعال بود. روش‌ كار: در اين تحقيق نيمه تجربي، 25 زن فعال 18 تا 26 ساله شركت كردند. جهت بررسي فعاليت الكتريكي عضلات (عضلات همسترينگ، كوادريسپس و گلوتئوس مديوس و ماگزيموس در فرود از روي پله) و عملكرد حركتي به ترتيب از دستگاه الكتروميوگرافي سطحي مدل ME6000 و آزمون لي سه گانه استفاده شد. بعد از انجام پيش آزمون، آزمودني هاي گروه تجربي تحت برنامه تمريني هشت هفته اي پرش- فرود پيشرونده هرينگتون و همكاران قرار گرفتند. بعد از انجام تمرينات، پس آزمون الكترومايوگرافي و عملكرد حركتي مانند پيش آزمون انجام شده و داده ها مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج آزمون تي زوجي نشان داد كه تمرينات پرش- فرود منجر به ايجاد تغييرات معنادار در نمرات فعاليت فيدفورواردي و فيدبكي [واستوس مدياليس (0.002=فيدفوروارديP،0.001=فيدبكيP)، واستوس لتراليس (0.001=فيدفوروارديP،0.021=فيدبكيP)، ركتوس فموريس (0.004=فيدفوروارديP،0.001=فيدبكيP)، مديال همسترينگ (0.001=فيدفوروارديP،0.001=فيدبكيP)، لترال همسترينگ (0.001=فيدفوروارديP، 0.034=فيدبكيP)، گلوتئوس مديوس (0.001=فيدفوروارديP، 0.001=فيدبكيP) و گلوتئوس ماگزيموس (0.001=فيدفوروارديP، 0.001=فيدبكيP)] و عملكرد حركتي (0.001=P) گروه تجربي از پيش آزمون به پس آزمون مي شود در حالي كه تفاوت در گروه كنترل معنادار نبود. نتيجه‌ گيري: تمرينات پرش-فرود با تعديل و بهينه كردن ميزان فعاليت عضلات ثبات دهنده زانو، و از طرفي ديگر بهبود عملكرد حركتي افراد احتمالاً مي توانند نقش مهمي در كاهش آسيب ديدگي ACL در زنان فعال داشته باشند.