بررسي اثر ‌‌شوري آب بر خصوصيات فيزيكي و مكانيكي خاك‌هاي ريزدانه (مطالعه موردي سدهاي شهيد مدني و ملكيان آذربايجان‌شرقي)

خاك‌هاي ريزدانه با درصد بالاي كاني‌هاي رسي به علت نفوذ‌پذيري پايين در پوشش مدفن هاي بهداشتي و هسته سدهاي خاكي استفاده مي‌شوند. يكي از عوامل مهم مؤثر بر رفتار اين خاك‌ها، شيمي آب منفذي است، به طوري كه تغيير در غلظت سيال و نوع كاتيون‌هاي آن، مي‌تواند موجب تغيير خواص مهندسي خاك‌ها گردد. در تحقيق حاضر، اثر شوري آب بر ويژگي‌هاي خميري، تراكم، مقاومت برشي و فشار آب‌حفره‌اي خاك‌هاي ريزدانه بررسي شده است. بدين منظور، آزمايش‌هاي حدود اتربرگ، تراكم و سه‌محوري زهكشي‌نشده بر روي مصالح ريزدانه مورد استفاده در هسته سدهاي خاكي ملكيان و شهيد مدني با سيال‌هاي منفذي مختلف انجام گرفته است. آب‌هاي استفاده شده شامل آب مقطر، آب شور هر پروژه، و محلول‌هاي آب شور با غلظت‌هاي 0.2، 0.4 و 0.8 مولار نمك طعام بودند. نتايج نشان داد كه با افزايش شوري آب، حد رواني، حد خميري و نشانه خميري اندكي كاهش مي‌يابد، ليكن اين تغييرات چندان قابل‌ملاحظه نمي‌باشند. نتايج آزمايش‌هاي سه‌محوري نشان داد كه با افزايش شوري آب، مقاومت برشي نمونه‌هاي خاك همواره افزايش نمي‌يابد. حداكثر افزايش در مقاومت برشي خاك‌هاي ملكيان و مدني با محلول 0.2 مولار بدست آمد، كه به عنوان نقطه بهينه ذكر مي‌شود. در هر دو خاك با افزايش شوري آب، فشار آب حفره‌اي اضافي كاهش يافته و روند مشخصي بر مدول تغييرشكل خاك‌ها ندارد. چسبندگي در هر دو خاك تا 0.4 مولار كاهش يافته و بعد از آن با بيشتر شدن شوري زياد شده است. شوري آب در محدوده 0.2 الي 0.4 مولار، زاويه اصطكاك داخلي خاك‌ها را افزايش داده و بعد از آن اثر مثبتي بر روي اين پارامتر ندارد.