بررسي نقش واسطه‌اي خوش‌بيني علمي دانش‌آموزان در رابطۀ بين خوش‌بيني علمي مدرسه و خودكارآمدي دانش‌آموزان

هدف پژوهش، بررسي نقش واسطه‌اي خوش‌بيني علمي دانش‌آموزان در رابطۀ بين خوش‌بيني علمي مدرسه و خودكارآمدي دانش‌آموزان بود. روش تحقيق استفاده‌شده، توصيفي از نوع همبستگي بود. تعداد 296 دانش‌آموز با روش نمونه‌گيري مرحله‌اي انتخاب شدند. براي گردآوري داده‌ها، از سه پرسشنامۀ خوش‌بيني علمي مدرسه هوي و همكاران، خوش‌بيني علمي دانش‌آموزان تي شانن موران و همكاران و خودكارآمدي موريس استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از روش‌هاي همبستگي پيرسون و مدل‌يابي معادلات ساختاري (تحليل مسير) استفاده شد. يافته‌ها نشان دادند ضريب همبستگي بين خوش‌بيني علمي دانش‌آموز، خوش‌بيني علمي مدرسه و خودكارآمدي دانش‌آموز مثبت و معنادار است. اثر مستقيم خوش‌بيني علمي مدرسه بر خوش‌بيني علمي دانش‌آموز مثبت و معنادار بود. همچنين اثر مستقيم خوش‌بيني علمي دانش‌آموز بر خودكارآمدي نيز مثبت و معنادار بود. علاوه بر اين، نتايج تحقيق نشان دادند خوش‌بيني علمي مدرسه به‌واسطۀ خوش‌بيني علمي دانش‌آموز اثر غيرمستقيمي بر خودكارآمدي دارد. همچنين نتايج تحليل مسير نشان دادند مدل مفهومي پژوهش از برازش كافي برخوردار است؛ بنابراين مي‌توان با افزايش خوش‌بيني علمي مدرسه و خوش‌بيني علمي دانش‌آموز، گامي مثبت براي ارتقاي خودكارآمدي فراگيران برداشت.