واكاوي پديدۀ افسردگي در شعر عبدالله بردوني بر مبناي آزمون (MMPI-2)‌

عبدالله بردوني شاعر معاصر و نابيناي يمني، در سال 1929 م. در روستاي بردون از توابع صنعا در خانواده‌اي تهيدست به دنيا آمد. وي در چهار سالگي بر اثر بيماري آبله بينايي خود را از دست داد و تمام عمر خويش را نابينا زيست. او در طول حيات ادبي خود آثار منظوم و منثور بسياري از خود بر جاي گذاشته است. در مطالعه ديوان شاعر در مي‌يابيم، پيوسته هاله‌اي از حزن و اندوه بر شعر وي سايه افكنده است؛ به نظر مي‌رسد اين پديده متأثر از كمبودها و محدوديت‌هاي شاعر در زندگي ‌باشد. در پژوهش حاضر نگارندگان سعي نموده‌اند بر مبناي آزمون آسيب شناسي رواني و ارزيابي شخصيتِ (MMPI-2)، شخصيت عبدالله بردوني را از خلال شعر وي مورد بررسي قرار دهند و با روش توصيفي – تحليلي، افسردگي و دلايل بروز آن را در شخصيت شاعر واكاوي نمايند. نتايج به دست آمده از اين تحقيق نشان مي‌دهد: بر مبناي آزمون (MMPI-2) غالب نشانه‌هاي افسردگي در شاعر بروز نموده است. عوامل متعددي همچون: نابينايي، مرگ عزيزان، فقر و تهيدستي و غيره در تكوين شخصيت شاعر و آفرينش ادبي وي تأثيرگذار بوده‌اند. اميد است اين پژوهش ميان‌ رشته‌اي بتواند سهمي هرچند ناچيز در گسترش دايرۀ اين پژوهش‌ها داشته باشد.