رويكرد مسأله‌محوري در علم اجتماعي ديني

در علوم انساني اسلامي و به‌طور خاص در علم اجتماعي ديني رويكردهاي مختلفي مطرح شده است. رويكرد مسأله‌محوري كه در ذيل رويكرد عام‌تر استنباطي قرار مي‌گيرد، از حدود يك قرن و نيم پيش عملاً مورد توجه بوده است اما درباره آن مباحث نظري مستقل و جدي صورت نگرفته است. اين مقاله با بهره‌گيري از روش تحليلي منطقي و در مواردي نيز با استفاده از فراتحليل آثاري كه در ذيل اين رويكرد مي‌گنجد، به دنبال معرفي و تبيين بيشتر اين رويكرد است. نتايج نشان مي‌دهد اين رويكرد عمل‌گرا كه به دنبال فهم و حل مسائل اجتماعي عيني يا نظري موجود در جامعه اسلامي است، مي‌تواند با بهره‌گيري از شيوه عام استنطاق در فهم متون ديني و از طريق توسعه روش‌هاي متدوال مطرح در علوم ديني، فضاي جديدي را در علم اجتماعي ديني بگشايد و عجالتاً بخشي از نيازهاي مطرح را برطرف سازد.