آموزش عالي و اشتغال در دانشگاه پس از انقلاب اسلامي

گسترش كمي آموزش عالي در كشورمان و همچنين در دنيا كه از آن تحت عنوان توده‌اي و جهاني‌شدن آموزش عالي نام‌برده مي‌شود، ابهامات فراوان و مسائل جدي به همراه آورده است. يكي از اين ابهامات را مي‌توان اين‌گونه مطرح نمود كه اساساً چه منطقي مي‌تواند توجيه‌كننده روند به‌شدت افزايشي آموزش عالي در كشورمان در مقايسه با روندهاي جهاني و منطقه‌اي باشد. سؤالي كه در اين پژوهش با استفاده از روش تحليل ثانويه و داده‌هاي سرشماري آمار و نفوس مسكن در ادوار بعد از انقلاب و در چارچوب نظريه‌ سرمايه‌ انساني و نظريات مرتبط با آن همچون توانمندسازي فارغ‌التحصيلان دانشگاهي درزمينه‌ي شغلي و كاركردهاي توليدي آموزش، به آن پرداخته‌ايم. يافته‌هاي اين پژوهش نشان‌دهنده‌ اين امر است كه در نسبت ميان روند افزايشي فارغ‌التحصيلان دانشگاهي و سرانه‌ اشتغال آنان، نمي‌توان از روند يكساني در سال‌هاي مختلف بعد از انقلاب اسلامي و در ميان دو جنس نام برد. به‌نحوي‌كه در فاصله‌ 75-1365 نظريه‌ سرمايه انساني مي‌تواند تبيين‌كننده گسترش آموزش عالي در كشورمان باشد، اما در سال‌هاي بعد از 1375 اين نظريه، به‌خصوص در مورد زنان، نمي‌تواند به پرسش چرايي گسترش آموزش عالي پاسخ قانع‌كننده‌اي بدهد و منطق عدم ارتباط گسترش آموزش عالي و اشتغال فارغ‌التحصيلان دانشگاهي در مورد زنان و مردان دانشگاهي متفاوت است.