اقتدار سياسي و اجتماعي در رويكرد امامان شيعه؛ موضوعيت يا طريقيت؟

رخداد سقيفه پس از رحلت پيامبر، نقطه آغازي در شكل گيري مناسبات جديد قدرت سياسي در بستر سنتي جامعه ديني آن دوره بود كه علي بن ابي‌طالب، در آن كارزار سياسي ناديده گرفته شد و پس از آن ديگر ائمه:در عرصه قدرت سياسي و حكومت، به‌طور مستقيم و به جز حضور امام علي و امام حسن در خلافت و امام رضا در ولايت‌عهدي، حضور و ظهور كم‌تري داشته يا اصلاً نداشتند. نوسان ورود و كناره گيري ائمه: به عرصه قدرت سياسي، علل متعددي داشت كه از جمله آن‌ها، مي توان به حكم‌راني و رفتار خشونت آميز قدرت حاكم، رويكرد ائمه: به قدرت سياسي و حكومت و تبيين آن در موضوعيت و طريقيتش اشاره كرد. در اين بين عرصه قدرت اجتماعي برايشان باز و گسترده بود. قدرت اجتماعي، بهترين كانالي بود كه ائمه: مي‌توانستند از آن براي تبيين درست انديشه ديني در نظر و عمل، استفاده كنند. پژوهش حاضر در تلاش است اين سؤال را كه رويكرد و عملكرد ائمه: در دو عرصه قدرت سياسي و اجتماعي چگونه بوده است و با فرضيه موضوعيت و طريقيت داشتن قدرت در ديدگاه ائمه: بررسي كند. در اين زمينه، براي توضيح و تبيين بهتر پژوهش، از نظريه‌هاي جامعه‌شناسي سياسي و علوم سياسي از جمله نظريه پارسونز در زمينه قدرت سياسي و اجتماعي، در قالب واكاوي نظري استفاده شده است.