بررسي انتقادي رويكردهاي نظري در تحليل نابرابري فضايي (با تأكيد بر نابرابري فضايي در تهران معاصر)

موضوع اين پژوهش بررسي انتقادي رويكردهاي نظري مشخصي ست كه به عنوان چارچوبي كلي براي تحليل نابرابري فضايي در تهران معاصر به كار گرفته شده‌اند. هدف از اين كار آن است كه سهم نظري هر پژوهش در ارتباط با باقي پژوهش‌ها مشخص شود و ضمن فهم چارچوب كلي تحليل نابرابري فضايي، امكانات طرح و بسط نظريات در اين زمينه مورد توجه قرار گيرد. علاوه بر اين، اميد است تا با روشن ساختن مؤلفه‌هاي اصلي تبيين نابرابري فضايي تهران و درك وجوه اشتراك و افتراق ميان آن‌ها، امكان تأمل معرفت‌شناختي و روش‌شناختي در اين رويكردهاي اساسي ممكن شده و پي‌گيري حوزه‌هاي جديدي در مطالعات نابرابري در شهر تهران ممكن شود. از اين رو، در ابتدا از طريق مرور مختصر ادبيات جامعه‌شناختي پيرامون تبيين نابرابري فضايي، تلاش مي‌شود تا كليتي درباره‌ي مفاهيم و پيش‌فرض‌هاي اصلي اين حوزه از دانش از منظري عام ارائه شود. در ادامه، به روش كتابخانه‌اي و با پي‌گيري و بررسي موضوعي آرشيو مطالب منتشرشده پيرامون نابرابري فضايي، آراء و نظرات محققاني كه به طور خاص تهران را به موضوع پژوهش و بررسي خود تبديل كرده‌اند، نقد و بررسي شده است. با بهره‌گيري از ادبيات موضوع، تلاش شده تا يافته‌هاي پژوهش در سه سطح تحليل خُرد و كلان و ميانه دسته‌بندي شود تا امكان تفسير و بررسي نظريات متناسب با سطح تحليل‌شان ميسر باشد. نتيجه‌ي اين پژوهش نشان مي‌دهد كه پيش‌فرض‌هاي مشتركي ميان تحقيقات مربوط به اين حوزه وجود دارد و در عين حال، جنبه‌هايي از نابرابري فضايي در شهر تهران هنوز مورد واكاوي تاريخي و جامعه‌شناختي قرار نگرفته‌اند يا آن كه جاي بررسي‌هاي دقيق‌تر و جزئي‌تري وجود دارد. از اين رو، مي‌توان بر پايه‌ي اين بررسي، حوزه‌اي از پژوهش را براي درك بهتر روند تحولات نابرابر شهر تهران پيشنهاد كرد.