بررسي فردگرايي خودخواهانه و عوامل مرتبط با آن در بين دانشجويان دانشگاه شيراز( با تأكيد بر طبقه آنها )

گرايش انسان به رفع نيازها و تحقق منافع و مصالح شخصي و خصوصي ، بدون لحاظ كردن ديگران به عنوان خودمداري و تك‌روي يا خودمحوري اطلاق مي‌شود. فردگرايي خودخواهانه نوعي از فردگرايي است كه در آن نفع شخصي اولويت تام داشته و افراد صرفا به دنبال تامين منافع خويش هستند. هدف اين تحقيق، بررسي ميزان فردگرايي خودخواهانه در بين طبقات مختلف و عوامل مرتبط با آن مي‌باشد. براي بررسي اين موضوع دانشجويان دانشگاه شيراز به عنوان جامعه آماري انتخاب شدند. اين پژوهش با نمونه‌گيري طبقه بندي شده و با استفاده از روش پيمايش و تكنيك پرسشنامه با يك نمونه 387 نفري انجام شده است. متغيرهاي مستقل اين تحقيق از نظريه هاي دوركيم، پاتنام، بورديو و تركيبي از نظريه هاي هابرماس وبر و وبلن گرفته شد. از نظريه دوركيم متغير دينداري، از نظريه پاتنام متغير سرمايه اجتماعي، از نظريه بورديو متغير سرمايه فرهنگي نهادينه شده خانواده، و در نهايت از تركيب نظريه هاي هابرماس، وبر و وبلن متغير طبقه گرفته شد. رابطه بين متغير دينداري و فردگرايي خودخواهانه معنادار و معكوس بود و اين فرضيه تأييد شد. اما بين سه متغير سرمايه اجتماعي، سرمايه فرهنگي نهادينه شده خانواده، طبقه و فردگرايي خودخواهانه رابطه معناداري وجود نداشت و اين سه فرضيه رد شدند. يافته ها در مورد متغيرهاي زمينه‌اي به اين گونه بود كه رابطه معناداري بين جنس و فردگرايي خودخواهانه وجود نداشت، اما بين سن افراد و ميزان فردگرايي خودخواهانه رابطه معنادارو مثبتي وجود داشت.