طراحي و آزمون الگويي از پيامدهاي سازماني برازندگي شغلي

هدف اصلي از اين پژوهش بررسي يك الگوي پيشنهادي است كه در آن تاثير برازندگي شغلي بر نيت ترك شغل و عملكرد شغلي با ميانجي گري استرس شغلي و توانمند سازي روانشناختي مورد بررسي قرار مي گيرد. اين مطالعه توصيفي از نوع همبستگي با رويكرد معادلات ساختاري است كه در سال 1394 انجام شد. الگوي پيشنهادي در يك نمونه ي 256 نفري از پرستاران بيمارستان‌هاي اهواز كه با روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي انتخاب شدند، آزموده شد. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه استرس شغلي پاركر و دكوتيس (1983)، پرسشنامه نيت ترك شغل كامن، فيچمن، جنكينز و كلش (1979)، پرسشنامه توانمندسازي روان‌شناختي اسپريتزر (1995)، پرسشنامه برازندگي شغلي آدامز، وبستر و بايراسكي (2010) و پرسشنامه عملكرد شغلي تن هورن و رو (1988) بودند. براي ارزيابي الگوي پيشنهادي و آزمون اثرهاي واسطه اي از تحليل معادلات ساختاري و روش بوت استرپ استفاده گرديد. يافته ها بيانگر تطابق و برازش الگوي پيشنهادي با داده هاي واقعي داشت. در مدل تأييد شده، استرس شغلي و توانمند سازي روانشناختي ميانجي گر هاي مناسبي در تبيين تأثير برازندگي شغلي بر عملكرد شغلي و نيت ترك شغل محسوب مي‌شدند. بر اساس يافته‌هاي بدست آمده پيشنهاد مي‌شود كه براي ارتقاي سطح عملكرد شغلي و ماندن كاركنان در سازمان، سازمان‌ها شرايطي را براي بهبود سطح استرس شغلي و برازندگي شغلي يا افزايش توانمندسازي روان‌شناختي فراهم آورند.