سياست‌هاي حداكثر استفاده از توان داخلي

سياست‌هاي حداكثر استفاده از توان داخلي به طور كلي مداخلاتي دولتي هستند كه هدف بلندمدت‏ آنها افزايش سهم اشتغال و يا فروش در هر يك از بخش‌هاي زنجيره ارزش در داخل كشور ميزبان يك صنعت است. در چند دهه گذشته كشورهاي مختلف سياست‌هاي متفاوتي را براي توان داخلي به كار گرفته‌اند كه برخي موفق و برخي ناموفق بوده‌اند. از اين رو در حمايت و عليه اين سياست‌ها استدلال‌هايي مطرح شده است. افزايش ارزش افزوده، جبران شكست بازار و حمايت از اشتغال در زمره دلايل پشتيباني از اين سياست‌ها و عدم‏ توازن اهداف سياستي با ابزارها، عدم توزيع منابع و يا ناكارآمدي آنها، قوانين جهاني و چارچوب‌هاي نهادي از ادله عليه اين سياست‌ها هستند. در اين مقاله ابتدا به مفاهيم و تاريخچه سياست‌هاي توان داخلي پرداخته شده و سپس مؤلفه‌هاي چنين سياست‌هايي كه عبارتند از اهداف، مشوق‌ها يا تنبيه‌ها و شاخص‌هاي مناسب ارزيابي و پايش اين سياست‌ها شرح داده شده‌اند تا پس از آن بتوان بر اساس اين چارچوب قوانين مربوطه در ايران را مورد بررسي و تحليل قرار داد.