نقد و بررسي ترجمة سورة القارعه بر مبناي بافت زباني آن (موردپژوهانة ترجمه‌هاي فولادوند و مكارم شيرازي)

بافت زباني مجموعه‌اي از عناصر درون‌متني است كه در ارتباط با يكديگر زمينة دلالتمندي متن را فراهم مي‌كنند و در نتيجه، به انتقال صحيح مفهوم كلام و دريافت گفتمان كلّي متن مي‌انجامد. بافت زباني، مفهوم كلّي است كه چهار لاية لغوي، دستوري (صرفي‌ـ نحوي)، بلاغي و آوايي را شامل مي‌شود. توجه به بافت زباني حاكم بر آيات قرآن كريم به فهم پيام مقصود از آن‌ها كمك مي‌كند. سورة «القارعه» از جمله سوره‌هايي است كه به دليل بافت زباني ويژه‌اي كه دارد، مدلول‌هاي خاصي را از حادثة عظيم قيامت بيان مي‌كند. ترجمه‌هاي مختلفي كه از اين سوره انجام شده‌است، در اغلب موارد به بافت زباني آن به عنوان عنصر دلالتمند در انتقال معناي آيات آن دقت كافي را نداشته‌اند. پژوهش حاضر با اتخاذ رويكرد تحليلي و مقايسة دو نمونه از ترجمه‌هاي قرآن كريم (فولادوند و مكارم شيرازي) از سورة القارعه را بر اساس اصل هم‌ارزي بافت زباني در متن مبدأ و مقصد بررسي مي‌كند و در پايان، ترجمة پيشنهادي ناظر بر بافت زباني بر پاية سه عنصر لغوي، صرفي ـ نحوي و بلاغي ارائه مي‌دهد. در نهايت، نتايج پژوهش نشانگر آن است كه به‌رغم اينكه برخي از مؤلفه‌هاي بافت زباني در بازگرداني تعدادي از آيات مورد توجه قرار گرفته، ولي در مجموع، انتقال دلالت‌هاي ضمني برخاسته از بافت زباني كلّ سوره در ترجمة بسياري از آيات مغفول مانده‌است.